І чаму ўсё ня так? Здэцца ўсё як тады -
Тое ж неба ў блакітных сурвэтках,
Той жа лес, і паветра, і кроплі вады...
Толькі ён не вярнуўся з разьведкі.

Хто меў рацыю з нас, хто паразу цярпеў?
Не спазнаць - мы ня скончылі спрэчкі.
Стала мне не хапаць яго толькі цяпер,
Калі ён не вярнуўся з разьведкі.

Ён маўчаў неўпапад і ня ў такт падпяваў,
Пра сябе гаварыў мала й рэдка,
Ён мне спаць не даваў, ён на золку ўставаў,
А цяпер - не вярнуўся з разьведкі.

Стала пуста цяпер - ды не той прыгавор...
Двох было нас - я раптам засьведчыў!..
Для мяне - быццам хваля накрыла касьцёр.
Гэта ён не вярнуўся - разьведчык.

Вось прарвалася, быццам з палону, вясна.
Памыліўшыся, клікнуў я ў кветкі:
«Сябра, кінь пакурыць!» - а ў адказ цішыня:
Ён ужо не вярнуўся з разьведкі.

Нашы мёртвыя нас не пакінуць зь бядой.
Хто загінуў - цяпер вартавыя...
Абмываецца лес небам, быццам вадой,
Моўчкі дрэвы стаяць векавыя.

Нам і месца ў зямлянцы хапала раней,
Нам і час працякаў неўзаметкі...
Аднаму ўсё цяпер, - толькі мроіцца мне:
Гэта я не вярнуўся з разьведкі.