І чаму ўсё ня так? Здэцца ўсё як тады - Тое ж неба ў блакітных сурвэтках, Той жа лес, і паветра, і кроплі вады... Толькі ён не вярнуўся з разьведкі. Хто меў рацыю з нас, хто паразу цярпеў? Не спазнаць - мы ня скончылі спрэчкі. Стала мне не хапаць яго толькі цяпер, Калі ён не вярнуўся з разьведкі. Ён маўчаў неўпапад і ня ў такт падпяваў, Пра сябе гаварыў мала й рэдка, Ён мне спаць не даваў, ён на золку ўставаў, А цяпер - не вярнуўся з разьведкі. Стала пуста цяпер - ды не той прыгавор... Двох было нас - я раптам засьведчыў!.. Для мяне - быццам хваля накрыла касьцёр. Гэта ён не вярнуўся - разьведчык. Вось прарвалася, быццам з палону, вясна. Памыліўшыся, клікнуў я ў кветкі: «Сябра, кінь пакурыць!» - а ў адказ цішыня: Ён ужо не вярнуўся з разьведкі. Нашы мёртвыя нас не пакінуць зь бядой. Хто загінуў - цяпер вартавыя... Абмываецца лес небам, быццам вадой, Моўчкі дрэвы стаяць векавыя. Нам і месца ў зямлянцы хапала раней, Нам і час працякаў неўзаметкі... Аднаму ўсё цяпер, - толькі мроіцца мне: Гэта я не вярнуўся з разьведкі.
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 1999