Не дарогай, а ільдом Я ішла з сваёй Бядой... Абламаўся лёд - душа абарвалася! Пад лёд каменем пайшла, А Бяда цяжкой была Ды за вострыя краі прытрымалася. І з тых дзён Бяда кляне І вышуквае мяне... І навыперадкі з ёй - Чуткі з Плёткамі. А што смерць я не знайшла - Мабыць, ведала імгла Ды шчэ ніцая вярба з перапёлкамі. Хто ж данёс тады яму, Уладальніку майму? Толькі ж выдалі мяне, збалбатнуліся. І ад жарсці сам не свой Скіраваўся ён за мной. За ім Погалас з Бядою крануліся. Ён дагнаў мяне, абняў, Цалаваў, на рукі ўзняў... Побач шастала Бяда, ухмылялася. Ды застацца ён не мог, Быў са мной адзін дзянёк... А Бяда - на цэлы век затрымалася...
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 1999
© Зьміцер Бартосік. Выкананне, 2016
© Павел Знавец. Выкананне, 2020