Запальвае мне свечкі кожны вечар,
І вобраз твой абвалакае дым.
І не хачу я чуць, што час залечыць,
Што ўсё мінае разам з ім.

Я болей не пазбаўлюся спакою:
Бо, што было ў душы на цэлы год,
Без ведама яна ўзяла з сабою -
Спачатку ў порт, пасля і ў самалёт.

Запальвае мне свечкі кожны вечар,
І вобраз твой абвалакае дым.
Не веру я, што час нібыта лечыць,
Што ўсё мінае разам з ім.

Душа мая - пустэльная пустыня!
Ну што пасталі над пустой маёй душой?!
Абрыўкі песень там і павуцінне, -
Усё ж астатняе яна ўзяла з сабой.

Цяпер запальвае мне вечар свечкі,
І вобраз твой абвалакае дым.
Я слухаць не хачу, што час залечыць,
Што ўсё мінае разам з ім.

Ў маёй душы ўсё мэты без дарогі.
Пашнарце ў ёй - дастанеце са дна
Паўфразы дзве і два паўдыялогі,
Далей жа - Францыя, Парыж, Яна...

Няхай запальвае мне свечкі вечар,
І вобраз твой абвалакае дым.
Я ведаць не хачу, што час залечыць,
Што ўсё мінае разам з ім.