Калі вада Сусветнага патопу
Вярталася да межаў берагоў,
То з пены ўжо лагоднага патоку
Бруілася Каханне - хмель вякоў.
Разносіліся ветрам тыя токі
Да часу - аж на сорак саракоў.

І дзівакі - яшчэ такія ёсць -
На поўныя п’юць грудзі тую млосць.
І - што ім слава! Што ім пакаранні!
І дыхаючы быццам проста так,
Яны трапляюць незнарок у такт
Падобнага ж няроўнага дыхання.

Закаханым поле пасцялю -
Хай яны ў чароўных снах плывуць!..
Дыхаю, і значыць - я люблю!
Я кахаю, значыць - я жыву!

І будзе шмат дарог і вандраванняў -
Вялікая Кахання старана!
І з рыцараў сваіх выпрабаванняў
Цяжэйшых будзе вымагаць яна -
Запатрабуе сумных развітанняў,
Не дасць спакою, не пакіне ў снах...

Але назад вар’ятаў не ўпрасіць!
Яны ўжо нават згодныя плаціць
Любой цаной - жыццём бы рызыкнулі! -
Каб захаваць, не даць перапыніць
Чароўную нябачаную ніць,
Якую паміж імі працягнулі.

Свежы вецер душы ўваскрашаў,
З ног збіваў і галаву кружыў...
А калі ніколі не кахаў,
Значыць, і не дыхаў, і не жыў!