Я не люблю фатальнага зыходу,
Жыцця ніколі сам не прыпыню.
Я не люблю ніякіх пораў году,
Калі хварэю ці калі зап’ю.

Я не люблю цынізму і адчаю,
Не веру ў захапленні і яшчэ -
Калі чужы мае лісты чытае,
Выглядваючы з-за маіх плячэй.

Я не люблю няўпэўненага зладу,
Ці калі лезе ў гутарку фразёр.
Я не люблю, калі страляюць ззаду,
Але я супраць стрэлаў і ва ўпор.

Я ненавіджу чуткі ў форме версій,
Сумнення шашаль ці пашаны глей,
Або калі заўсёды супраць шэрсці,
Або калі жалезам ды па шкле.

Я не люблю напышлівасці сытай,
Хай лепш адмовіць тормаз ці матор.
Шкада, што слова "гонар" падзабыта,
А ў гонары за вочы нагавор.

Калі я струшчанае бачу крылле, -
Шкадоба не агортвае мой стан.
Я не люблю ні гвалту, ні бяссілля.
Шкада вось толькі на крыжы Хрыста.

Я не люблю сябе ў хвіліны страху,
Ды не сцярплю, калі бязвінных б’юць.
Я не люблю, калі душу - на плаху.
І не люблю, калі ў яе плююць.

Я не люблю манежы і арэны -
Мільёны там мяняюць па рублю.
Няхай вялікія надыйдуць перамены,
Ніколі гэта я не палюблю!..