Не кожны ў наша кола патрапляў.
Ды я аднойчы - вінен, не кляніце! -
Яго прывёў з сабою ды сказаў:
"Са мной ён, хлопцы, вы яму наліце."

Ён з намі піў і рады быў зусім.
Як брата прыгарнулі мы малойца.
А ён назаўтра запрадаў усіх.
Я памыліўся. Вы даруйце, хлопцы!

Суда не помню, - не расплюшчваў воч.
Затым барак нібыта дамавіна.
Здавалася: наўкол густая ноч,
Ды так яно, мо, там і быць павінна.

Але я рэшту сілы прыхаваў.
Мяркуе ён, што нам тут і памерці.
Ён, падла, рана ўсіх нас пахаваў.
Ён памыліўся, хлопцы! Вы паверце!

І дзень надыйдзе - ноч не на гады!
Тады я папрашу: "Вы пачакайце.
Калі ўжо я прывёў яго тады.
То й зараз, хлопцы, мне яго аддайце!.."