Я паўсвету амаль, хай вам Бог не дае,
Краўся, крочыў і поўз з батальёнам.
І дадому мяне за заслугі мае
Дастаўлялі ўжо санэшэлонам.

Вось мне бачыцца родны дамок,
Пра які ні за што не забыцца.
Я знямелы стаяў, а над дахам дымок
Уздымаўся па-іншаму быццам.

Вокны быццам баяліся ў вочы зірнуць.
Гаспадыня не рада салдату -
Да грудзей не прыпала слязамі крануць,
Рукі здзіўлена склала - ды ў хату.

І загаўкалі псы на мяне.
Я ступіў у паўцёмныя сенцы,
Зачапіў за чужое за штось пры сцяне,
Торгнуў дзверы - і змяклі каленцы.

Там сядзеў за сталом, ды на месцы маім
Гаспадар новы - пыса з вусамі.
Гаспадыня пры ім, і ватоўка на ім,
Ну а я вось абгаўканы псамі.

Гэта значыць, пакуль пад агнём
Па Еўропе я швэндаўся пешшу,
Мэблю ён пераставіў у хаце маёй
І на свой лад усё перавешаў.

Мы пад богам вайны свой пракладвалі шлях,
Артылерыя нас прыкрывала.
Ды смяротная рана са спіны знайшла,
Чорнай здрадаю сэрца працяла.

Я сябе ў паясніцы сагнуў,
Клікнуў волю сваю на падмогу:
"Выбачайце, таварышы, што завярнуў
Памылкова к чужому парогу..."

Мір, маўляў, ды любоў вам, ды хлеба з палёў,
Ды яшчэ каб і чарка да хлеба...
Ну а ён нават вуха ў адказ не павёў,
Быццам гэта ўсё так, як і трэба.

Раўнавагу я неяк знайшоў,
Павярнуў да парога без мата.
Расчыніліся вокны, калі я пайшоў,
І зірнулі мне ўслед вінавата.