Коля, мілы, добры дзень, сябра мой каханы!
Вось пісьмо табе пішу, прывітанне шлю.
А ты вернешся, баюся, дзелавы, прыбраны,
І дадому не зірнеш - у кантору шусь.

Як паехаў ты, - я ў крык, - бабы суцяшалі:
Ой, разлукі, - кажуць, - ёй не ператрываць!
Так тужыла аб табе, што мяне трымалі.
Хоць прычына вельмі ёсць, каб не сумаваць.

Тута Пашка зазірнуў, кум твой акаянны.
Ледзь не далася яму, шчэ й цяпер дрыжу.
Ён ужо тры дні, лічы, ходзіць злы ды п’яны.
Каб чапляцца да мяне, - п’е для куражу.

Ты, я чула, атрымаў прэмію буйную.
Быццам, Борка, наш бугай - першы чэмпіён.
Да быка таго я - жах, як цябе раўную
І кахаю я цябе шчэ мацней, чым ён.

Ты прысніўся ўчора мне - п’яны, злы, як дурань.
Калі думаеш чаго, не тлумі сябе.
Аграном мяне правёў, толькі ты не думай,
Гаварылі мы ўвесь час толькі пра цябе.

Я дык што. Але вось ты - за цябе баюся.
Тут нядаўна прыязджаў нейкі важны чын.
У сталіцы, - ён казаў, - дзікая распуста.
І жанчын, - казаў ён, - там болей, чым мужчын.

Ты ўжо, Коля, там не пі, пацярпі да дому.
Дома можаш хоць чаго, можаш і ў запой.
Я нікога не хачу, нават аграному,
Хоць культурны чалавек, не раўня з табой.

Свіран наш у дождж цячэ, вось бяда якая.
Без цябе няма ўжо сіл, бабы засмяюць.
Хоць які, ты прыязджай. Я цябе чакаю.
Калі можаш, напішы, што там прадаюць.