Едзеш аўтобусам, аўтамабілем Ці шпацыруеш, глытнуўшы вінца, - Ды пры сучасным машынным засіллі Цяжка прайсці па жыцці да канца. Вось вам аварыя: тут па суседству Везлі кагосьці хаваць, а далей Усе, і шафёр, атрымалі калецтвы, Толькі адзін, хто ў труне, ацалеў. Бабы па найме рыдалі праз зубы. Дзяк верхніх нот не выцягваў, басіў. Гучна фальшывілі медныя трубы. Толькі каторы ў труне - не схлусіў. Нейкі начальнік - хапуга і змоўшчык - Цмокаў у лоб і... гідліва пляваў. Кожны прыклаўся. А сціплы нябожчык Ні аднаго і не пацалаваў. Хмары сышліся, гром грымнуў сярдзіты. Сілам прыроды на кaзань пляваць. Усе шмыганулі пад дахі і пліты, Толькі нябожчык не стаў уцякаць. Што яму дождж! З ім нічога не будзе. Вось што ў жывых загартоўка - брахня. А ў дамавінах мінулыя людзі - Смелыя людзі і нам не раўня. Як ні спяшай, цябе аперажае Клейкі ярлык, бачны ўсім, хто зірне. Мабыць, нішто табе не пагражае, Толькі калі ты ў дубовай труне. Разам? Асобна? - Не стане драць горла: Мёртвых пытанне жытла не кране. Вось малайцом гэты самы памёрлы: Што ні рабі - ён цябе не кляне. Там, паміж ценяў, у царстве тым строгім - Ні небяспекі, ні нейкіх трывог. Мы тут жывыя ўсе ходзім пад Богам. Толькі ў труне не шукаем дарог. Чую папрок: "Ён нябожчыкаў хваліць!" Не, я крыўдую на лёс злы ў мяне: Некалі ўсіх нас хто-небудзь заваліць, За выключэннем таго, хто ў труне. Свет напаўняюць і войны, і бойкі - Чорныя сілы заўжды з трэнажом! Так што ў патэнцыі кожны - нябожчык, За выключэннем таго, хто - ужо.
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 2016
© Зьміцер Бартосік. Выкананне, 2016