Замак часам скапаны і захутаны,
Укрыт в далікатны плед з зялёных уцёкаў,
Але развяжа мова маўклівы граніт -
І халоднае мінулае заговорiт
о паходах, баях і перамогах.

Час подзвігі гэтыя не сцерла:
Адарваць ад яго верхні пласт
Ці ўзяць яго мацней за горла -
І яно свае таямніцы аддасць.

Зваляцца сто замкаў і сыдуць сто кайданоў,
І сыдуць сто патоў цэлай груды стагоддзяў, -
І пальюцца легенды з сотняў вершаў
Пра турніры, аблогі, пра вольных стралкоў.

Ты да знаёмых мелодый вуха рыхтуй
І глядзі разумелым вокам, -
Таму што каханне - гэта вечна каханне,
Нават у будучым вашым далёкім.

Звонка лопалася сталь пад напорам мяча,
Цеціва ад натугі дымілася,
Смерць на дзідах сядзела, вантробна бурчачы,
У бруд валіліся ворагі, пра літасць крычучы,
Якія перамаглі здаючыся на літасць.

Але не ўсё, застаючыся жывымі,
У дабрыні захоўвалі сэрцы,
Абараніўшы сваё добрае імя
Ад свядомай хлусні падлы.

Добра, калі конь закусіў цуглі
І рука на дзіду поудобней лягла,
Добра, калі ведаеш - адкуль страла,
Горш - калі па-падлому, з-за кута.

Як у вас там з мерзавцемi? Б’юць? Заслужана!
Ведзьмы вас не палохаюць шабашем?
Але ці не праўда, зло завецца злом
Нават там - у добрым будучым вашым?

І павек стагоддзяў, і ва ўсё времена
трус, здраднік - заўсёды пагарджаны,
Вораг ёсць вораг, і вайна ўсё адно ёсць вайна,
І вязніца цесная, і воля адна -
І заўсёды на яе уповаем.

Час гэтыя паняцці не сцерла,
Трэба толькі падняць верхні пласт -
І дымлівай крывёй з горла
Пачуцця вечныя лінуць на нас.

Цяпер, прiсно, па век вякоў, даўніна, -
І кошт ёсць кошт, і віны ёсць віны,
І заўсёды добра, калі гонар выратавана,
Калі сябрам надзейна прычынена спіна.

Чысціню, прастату мы ў старажытных бяром,
Сагі, казкі - з мінулага які цягнецца, -
Таму, што дабро застаецца дабром -
У мінулым, будучым і сапраўдным!