Сёння не чуваць біццё сэрцаў,
Яно для алей і альтанак.
Я валюся, грудзьмі хапаючы свінец,
Падумаць паспеўшы напрыканцы:

«Гэтым разам мне не вярнуцца,
Я сыходжу, прыйдзе іншы».
Мы не паспелі, не паспелі азірнуцца,
А сынава, а сынава сыходзяць у бой.

Вось хтосьці вырашыў: «Пасля нас хоць патоп»,
Як у прорву ступіў з акопа.
А я для таго свой пакінуў акоп,
Каб не было зусім патопу.

Цяпер вочы мае стуляцца,
Я дужа абнімуся з зямлёй.
Мы не паспелі, не паспелі азірнуцца,
А сынава, а сынава сыходзяць у бой.

Хто зменіць мяне, хто ў напад пойдзе?
Хто выйдзе да запаветнага моста?
І мне захацелася - хай будзе вунь той,
Апрануты ва ўсё не па росце.

Я паспяваю ўсміхнуцца -
Я бачыў, хто прыйдзе за мной.
Мы не паспелі, не паспелі азірнуцца,
А сынава, а сынава сыходзяць у бой.

Парывы глушылі біццё сэрцаў,
Маё ж нягучна стукала,
Што ўсё ж канец мой - яшчэ не канец,
Канец - гэты нечы пачатак.

Цяпер вочы мае стуляцца,
Я бачыў, хто прыйдзе за мной.
Мы не паспелі, не паспелі азірнуцца,
А сынава, а сынава сыходзяць у бой.