Я не кахаю фатальнага зыходу,
Ад жыцця ніколі не стамляюся.
Я не кахаю любую пару года,
У якое я песень не спяваю.

Я не кахаю халоднага цынізму,
У захапленне не веру, і яшчэ -
Калі чужы мае чытае лісты,
Зазіраючы мне праз плячо.

Я не кахаю, калі наполовiну
iлi калі перапынілі гутарку.
Я не кахаю, калі страляюць у спіну,
Я таксама супраць стрэлаў ва ўпор.

Я ненавіджу плёткі ў выглядзе версій,
Чарвякоў сумневу, ушанаванняў iглуiлi, -
калі ўвесь час супраць поўсці,
Ці, - калі жалезам па шкле.

Я не кахаю ўпэўненасці сытой,
Ужо лепш хай адмовяць тармазы.
Прыкра мне, што слова "гонар" забыто
i што ў гонары паклёпы за вочы.

Калі я бачу зламаныя крылы,
Няма жалю ў мне, і нездарма:
Я не кахаю ья і бессiлья,
Вось толькі шкада раскрыжаванага Хрыста.

Я не кахаю сябе, калі я баюся,
Я не трываю, калі нявінных б’юць.
Я не кахаю, калі мне лезуць у душу,
Тым больш, калі ў яе плююць.

Я не кахаю манежы і арэны,
На іх мiльон змяняюць па рублі, -
Хай наперадзе вялікія змены,
Я гэта ніколі не пакахаю.