Зноў турбуе без канца пытаньне вечнае -
і гусьцее навальнічнае паветра.
Мне ўсё чуецца ураньні песьня нечая,
быццам птушкі-вестуны сьпяваюць ў нетрах.

Птушка Сірын ашчэрвае зубы ў сьне
ці вясёлы паказвае нос.
А насупраць сьпявае на згубу мне,
рве на часткі душу Алканост.

І сем запаветных струн
клічуць думы ўвысь мае -
гэта птушка Гамаюн
надзею падае!

У блакіце, скрозь званіцамі праколатым,
звоніць медны звон цяжкім молатам.
Ці то ўсьцешыўся ён, ці то зазлаваў.
Купалы на цэрквах крыюць чыстым золатам,
каб іх Ойча часьцей заўважаў.

Я стаю нібы перад загадкай вечнаю -
перад казачна вялікаю краінай,
перад солана - да горка-кісла-млечнаю -
і блакітнай, і крынічнай, і адзінай.

Гразьзю чвякаюць ржавай і тлустаю
коні, мкнуцца назад павярнуць,
ды вязуць па краіне закутай нас,
па аглухлай, апухлай ад сну.

І нябачны мне пяюн
на маім шляху ўстае,
гэта птушка Гамаюн
надзею падае!

Душу зьбітую і стратамі, і тратамі,
што пакутуе век за кратамі,
там, дзе лапік да крыві ад гужа,
зубы сьцяўшы, залатой зашыю дратвай я,
каб часьцей Ойча нас заўважаў!