Тут лапы ялін цягнуць рукі праз дым, Тут птушкі крычаць беспрычынна. Жывеш ў зачарованым лесе сваім, Адкуль уцячы немагчыма. Няхай бельлю чаромха пужае зару, Аблятаюць дажджом кветкі бэзу Ды ўсё-роўна адсюль я цябе забяру, Бо патрэбна ты мне да зарэзу. Твой сьвет з ведзьмакамі - сьвядомы падман, Няпроста ў ім жыць нават летам. Табе ж падаецца - цудоўней няма, Чым лес зачарованы гэты. Калі гольле бяроз скіне сон раніцой, Калі месяц зьняможацца хворы, Я прыеду таемна сюды за табой, Каб забраць ў сьветлы церам за мора. Няхай дзіка плача ў падлеску лясун І цені бягуць па лагчынах. Калі я цябе на руках панясу, Мне лес свае дзьверы адчыніць. Твае вусны усьмешкаю лёгкай кране, Ты стрымаешся, каб не сьмяяцца. «Пагаджайся на рай у лясным будане, Пачакаюць за морам палацы!»
© Георгій Станкевіч. Пераклад, 2009