Я калісьці памру. Калі-небудзь усе паміраюць. Вось яшчэ б падгадаць, каб не сам, каб у сэрца нажом: У забітых душа, без сумневу, суцешыцца раем. Не скажу пра жывых, а нябожчыкаў мы беражом. Тварам грымнуся ў твань і набок завалюся, аслаблы, Ірванецца душа мая зь месца ў шалёны галоп, У дзівосных садах набяру зь лёгкай чырваньню яблык. Ды вартуюць сады і страляюць бяз промаху ў лоб. Даскакалі - гляджу - на вачах адбываецца драма, Белы сьвет ад стварэньня такога ня бачыў нідзе: На бясконцай пустэчы ўзвышалася нейкая брама, І вялізны этап - тысяч з пяць - на каленях сядзеў. Як заржэ караньнік! Сьціхамірыў я словам ласкавым, З грывы вырваў дзяды, прычасаў гладкі шоўк валасоў Дзед дарэшты сівы доўга поркаўся каля завалы І крахтаў, і бурчэў, ды ня змог адчыніць і пайшоў. Змардаваны народ не азваўся ні крыкам, ні стогнам - Са здранцьвелых каленяў на кукішкі ён перасеў. Тут маліна, сябры, нас вітаюць малінавым звонам! Час па крузе ідзе, і над кругам расьпяты вісеў         Я старога пазнаў па сьлязах на абліччы абвялым: Гэта - Пётра Сьвяты. Ён - апостал, а я - асталоп. Вось і шаты садоў, тут да чорта марожаных яблык, Ды вартуюць сады. Мне дакладна пацэлілі ў лоб. Вам даброты давай, ды за іх я ня біўся б заядла. Мне б - сяброў: колькі шчырых сьлязін на магілу лягло б! - Мне для іх цяпер трэба нарваць з лёгкай чырваньню яблык, Хоць вартуюць сады і страляюць бяз промаху ў лоб.                 І пагнаў свае коні я прэч, звар’яцелых, засьмяглых. Ім бы трошкі аўсу - і тады небясьпека міне! Ўздоўж абрыва, над безданьню цэлую пазуху яблык Для цябе я вязу, ты і з раю чакаеш мяне!
© Георгій Станкевіч. Пераклад, 2009