- Вой, Ванька, глянь, якія блазны там, рот - хоць завязкі прывяжы. Ды й да чаго, Вань, размалёваты, I гаманяць, што алкашы. А той падобны, не, а праўда, Вань, на швагра, такая ж п’янь. Ды не, ты глянь, не-не, ты глянь, я праўда, Вань. - Паслухай, Зін, ты кінь пра швагра. Які ня ёсць - сваяк ён мне. Сама пракураная швабра, глядзі, заенчыш у мяне! Чым балбатаць, узяла б, Зін, у антракт зганяла ў магазін. Што, не ідзеш? Ну я адзін, пасунься, Зін. - Вой, Ванька, глянь, якія карліцы, джэрсі на ўсіх, не абы што. На нашай Пятай швачнай фабрыцы, наўрад ці так пашые хто. А у цябе, дальбог жа, Вань, ну ўсе сябры такая рвань, і п’юць яны ў такую рань такую твань. - Мае сябры хоць не ў балоніі, але ня цягнуць жа твае, а гадасць п’юць ад эканоміі. Хоць раніцой, ды на свае. Ды й у цябе самой жа, Зін, у сямідзесятым быў грузін, дык ён зусім сярбаў бензін. Узгадай жа, Зін. - Вой, Вань! Глядзі вось папугайчыкі! Не, я дальбог жа закрычу. А гэта, хто ў куртатай маячцы? Я, Вань, такую ж вось хачу. У канцы квартала, праўда, Вань, Ты мне такую ж "згламыздань". Ну, што "адстань", заўжды "адстань", Мне крыўдна, Вань! - Ты памаўчы, Зінок, пра маячкі. Хана ўжо прэміі маёй. Хто мне пісаў на службу скаргачкі? Не ты? Ды я іх прачытаў. А гэту майку, праўда, Зін, Табе ўсьцягні - дык смех адзін Табе ж шытва купляць тузін, дзе грошы, Зін? - Вой, Вань, памру ад акрабатыкаў! Глядзі, адзін скакаць як стаў. Загцэха наш, таварыш Сацюкаў нядаўна ў клюбе так скакаў. А ты дахаты прыйдзеш, Вань, З’ясі ды сядзеш як цурбан, ці вось крычыш, калі не п’ян. Ты што, Іван? - Ты, Зін, на грубасць нарываешся, Ужо ж ніколі не змаўчыш. За дзень тут так нашкіндыбаешся, дадому прыйдзеш - ты сядзіш, ну і мяне, вядома ж, Зін, адразу цягне ў магазін, а там сябры... а я дык, Зін, не п’ю адзін. Ага, аднак жа вунь гімнастаўка Глядзі, вось ногі на вінтах, Хіба ў кафэ малочным "Ластаўка" афіцыянтка можа так. Ну, а твае сяброўкі, ЗІн, ўсе вяжуць шапачкі для зім, ад іх панылых абразоў блажэеш зноў. - Як, Вань, а Лілька Федасеева? Касірша пры ЦКПА, Што сам ты лез на наваселіі, Яна дык вельмі нябрыдка. А каб ня лаяцца нам, Вань, Давай у водпуск - ў Ерэван, ну што "адстань", I зноў "адстань!" Аж крыўдна, Вань.
© Алесь Баркоўскі. Пераклад, 1994