Уздоўж абрыву, па-над прорвай, побач краю,
Коней я сваіх нагайкаю сцябаю-паганяю.
Мне паветра не хапае, вецер п’ю, туман глытаю,
Чую ў згубным захапленні: прападаю, прападаю.

Надта ж хуткія вы, коні, надта хуткія!
I спыніць мне ўжо вас не сумець.
Штосьці трапілі мне коні пераборлівыя...
Я дажыць не змагу, даспяваць не паспець.

Коней я напаю, я куплет дапяю -
Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю.

Згіну я, мяне травінкай ураган змяце з далоні,
і ў санях мяне галопам павязуць па снезе ў ранку.
Вы на крок павольны самі перайдзіце, мае коні.
Шлях на крышку аддаліце да апошняга прыпынку.

Надта ж хуткія вы, коні, надта хуткія!
Вас малю наўгалоп не ляцець.
Штосьці трапілі мне коні пераборлівыя...
I дажыць я не змог, даспяваць - не паспець.

Коней я напаю, я куплет дапяю -
Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю.

Мы паспелі. Бо да Бога ў госці ходзяць без спазненняў.
А чаму ж пяюць анёлы такімі злымі галасамі?
Ці званочак гэты гучны ўвесь зайшоўся ў скавытаннях.
Ці крычу сваім я коням, каб не мчалі хутка сані.

Надта ж хуткія вы, коні, надта хуткія!
Сцішыць вас мне ўжо не паспець.
Штосьці трапілі мне коні пераборлівыя...
Хоць дажыць не паспеў, дык хаця б даспяваць.

Коней я напаю, я куплет дапяю -
Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю.