Я калісьці памру - мы калісьці заўжды паміраем.
Як бы так угадаць, каб не сам - каб ў спіну нажом.
Бо забітых чадзяць, адпяваюць і пестуюць раем...
Не скажу пра жывых, а нябожчыкаў мы беражом.

Тварам выпнуся ў гразь, завалюся на бок артыстычна,
І на крадзеных клячах душа паімчыцца ў галоп.
Я ў садах райскіх яблыкаў бледна-ружовых пазычу...
Ды вартуюць сады і страляюць, не пудзячы, ў лоб.

Прыскакалі. Гляджу я - не райская штось панарама:
злая пустка і глухое, глухое нішто на павеў.
Між чужога нічога ўзвышалася ўступная брама,
і вялізны этап - тысяч пяць - на каленях сядзеў.

Як караннік заржэ! Я сцішыў яго ветлівым словам,
ды калючкі з бакоў ледзьве выдраў, і грыву заплёў.
Пасівелы старык надта корпаўся доўга з засоўам,
І крактаў і бурчэў, і не змог адчыніць - і пайшоў.

Ані гуку не выдаў люд змучаны як перад сконам,
з анямелых каленяў на кукішкі ўраз перасеў.
Тут маліна, братва, - нас вітаюць малінавым звонам!
Круг сябе паўтарыў, і распяты над кругам вісеў.

Пасівелы старык - ён на варту крычаў, камісарыў -
і прыбеглі з ключом, і задумалі зноў адчыняць.
Нехта шворнам іржавым, што ёсць моцы, аб рэйкі ударыў -
і як рынуцца ўсе ў тую радасную благадаць!

 
 
 
 

Кожны хоча як лепш, а ды шмат мне затойваў ў сховах,
мне даволі сяброў, над труной плачу жонкі б лоп.
Ну а я - набяру для іх яблыкаў бледна-ружовых...
Ды вартуюць сады і страляюць не пудзячы ў лоб.

Я сканаў на задах, ні пры свечках ў старых кандэлябрах,
не ў мядовым святле божы сын, а ў палаце халоп.
Вось і гушчы-сады, дзе не зліжаш марожаных яблык,
і вартуюць сады. Я забіты, не пудзячы, ў лоб.

 
 
 
 

Прэч ад гэтых месць гіблых пагнаў я стрывожаных коней,
коні просяць аўсу, цуглі я закусіў пазе мне.
З поўнай пазухай яблыкаў еду я па пакручастым прадоннем
да цябе я пешаю. Ты і з раю чакаеш мяне.