Цямнее вечар ўваччу,
Ад шторму, што змывае далі,
Смугу даверыўшы плячу,
Звысоку я адзін сачу,
Як чарапы ламаюць хвалі.

Паспачуваць даю зарок,
Загінулым, але здалёк.

Я чую хрып і звон, і скон,
І лютасьці адхон адпеты
Ня жарты узяць такі разгон,
Сабраўшы моц прабіць заслон,
І карак свой зламаць ля мэты.

Я спачуваць даю зарок,
Загінулым, але здалёк.

 
 
 
 
 

 
 

Усьпенены табун цячэ,
Кудлаціць грывы навальніца,
Захоча хваля ўстаць яшчэ,
Ёй нехта ногі падсячэ,
І ў прорву рухне кабыліца.

Паспачуваць я дам зарок,
Загінулым, але здалёк.

І прыйдзе мой чарод усьлед,
Мяне люцей цясьніць да краю,
Нібыта цесны гэты сьвет,
Я надламлю сабе хрыбет,
І галаву сваю зламаю.

Хай нехта дасьць сабе зарок
Паспачуваць, хаця б здалёк.

Сядзяць шматлікія ў вяках,
Па берагах і назіраюць,
Уважліва і пільна як
Тут іншыя на камянях
Галовы і хрыбты ламаюць.

Паспачуваць далі зарок
Загінулым, але здалёк.

Ды ў прысьмерках начнога дна,
У глыбінях дзе адчай згарае,
Устане хваля як сьцяна,
Неімаверная адна,
На бераг рынецца яна
І ўсіх глыне, хто назірае.

Паспачуваць я дам зарок
Загінулым, але здалёк.