На брацкіх магілах не ставяць крыжоў, І ўдовы на іх не галосяць. Сюды ўсе прыходзяць з адкрытай душой І кветак букеты прыносяць. Калісь тут ад болю крычала зямля. А зараз - гранітныя пліты. Хто скажа: «У кожнага - доля свая»? Ўсе долі ў адзіную зліты. А ў Вечным агні бачу ўспыхнуўшы танк, У полымі рускія хаты, Палаюць Смаленск, і нямецкі рэйхстаг, І сэрца героя-салдата. Ля брацкіх магіл не пабачыш удоў - Мацнейшыя ходзяць тут людзі... На брацкіх магілах не ставяць крыжоў. Ды з гэтага лепей ці будзе?!
© Дзмітрый Пятровіч. Пераклад, 2018