Дык чаму ўсё інакш? Сёння ж так, як заўжды: Звыклы неба блакіт надо мною, Тыя ж лес, і паветра, і бляск ад вады... Толькі ён не вярнуўся з бою. Не магу зразумець, хто праўдзівей каго Быў у спрэчках без сну і спакою... Ды цяпер я адчуў: не стае мне яго, - Ен учора не выйшаў з бою. Не да месца маўчаў і не ў такт падпяваў, Гаварыў пра сваё, дарагое. Прачынаўся з усходам і спаць не даваў. А ле вось - не вярнуўся з бою. Апусцела зямлянка цяпер без яго. Азірнуўся: заўжды ж было двое!.. Для мяне - быццам ветрам задзьмула агонь, - Ён учора не выйшаў з бою. Як з палону, прарвалася смела вясна. Памыліўшыся, клікнуў яго я: "Сябар, дай прыкурыць!" - а у адказ - цішыня... Гэта ж ён не вярнуўся з бою. Аніколі не кінуць у горы-бядзе Нашы паўшыя, як вартавы І люструецца неба ў лясах, бы у вадзе Гуртам ёлкі стаяць маладыя. Мы бывалі шчаслівей, відаць, удвайне, Калі час свой дзяліў ён са мною... Гэта ўсё аднаму? І здаецца ўжо мне, Быццам я не вярнуўся з бою.
© Расціслаў Бензярук. Пераклад, 2000