Рэстаран, дзе карціны вісяць тут і там,
Запрашае заходзіць: гуляйце!..
За сталом адзінока сядзіць капітан.
«Можна сесці?» - спытаў я. «Сядайце...

Закуры!» - «Выбачайце, «Казбек» не па мне...» -
«Добра, выпі! Вось посуд парожні,
Бо пакуль прынясуць... Выпі лепш за мяне!
Будзь здаровы!» - «І буду, раз можна...» -

«Ну, дык хто ты такі? - запытаў капітан. -
Бачу, п’еш ты гарэлку са смакам!
А ці бачыў калі кулямёт альбо танк?
Рукапашную зведаў атаку?..

Сорак трэці. Пад Курскам я быў старшыной.
За маёю спіною - такое...
Усяго шмат было за маёю спіной,
Каб ты, хлопец, далей жыў спакойна!..»

Ён спрачаўся і піў. Ён спытаў пра гады
І крычаў, быццам быў я зануда:
«Паўжыцця я аддаў за цябе, малады, -
Ты ж сваё марнатравіш тут, юда!

Вось вінтоўку б табе ды паслаць цябе ў бой!
Ты ж гарэліцу глушыш са мною!..»
Я сядзеў, бы ў акопе пад Курскай дугой -
Там, дзе быў капітан старшыною.

Усё больш ён хмялеў. Я, аднак, не адстаў
І, здаецца, пакрыўдзіў дакорам.
Я пакрыўдзіў яго, бо сказаў: «Капітан,
Ты ніколі не будзеш маёрам!..»