Я рос, бы ўся дваровая шпана:
Глушыў гарэлку, песні пеў начамі,
І не любілі мы Сярожку Фаміна,
Бо ён не быў, здавалася, адчайным.

Сядзелі мы аднойчы ў Фаміна:
Збірацца тут было для нас не нова...
Што пачалася страшная вайна,
Сказаў нам Молатаў у памятнай прамове.

«Стары, - казалі мне, - хоць і вайна,
Але браню табе дае завод “Кампрэсар”.
Адмовіўся - Сярожку ж Фаміна
Збярог ад фронту бацька (ён - прафесар!).

Я за Радзіму, што ў мяне адна,
Лью кроў сваю, а сэрца пратэстуе,
Бо лью я кроў і за Сярожку Фаміна,
А ён сядзіць і толькі час марнуе.

Цяпер ён ходзіць, пэўна, па кінах,
Дзе хроніка пра нас перад сеансам...
Сюды б хутчэй Сярожку Фаміна,
Каб зведаў ён, што значыць фронт германскі.

...Закончылася ў рэшце рэшт вайна,
Як быццам скінулі з плячэй мы тоны друзу...
Сустрэў на вуліцы Сярожку Фаміна, -
А ён... Герой Савецкага Саюза.