Не хапайцеся за чужыя станы,
Як толькі збавіцесь каханкі рук!
Згадайце, як да берагоў Аўстраліі
Падплываў, нябожчык ужо, Кук.

Як пасеўшы колам пад азаліі
Поедам - ад ранку да начы -
Елі ў гэтай сонечнай Аўстраліі
Адзін аднога злыя дзікуны.

Але чаму тубыльцы зьелі Кука,
За што - пытаньне - маўчыць навука.
Мне уяўляецца тут даволі простай штука:
Хацелі есьці і зьелі Кука!

Ёсьць варыянт, што правадыр - Вялікі Бука
Рашыў, што вельмі смачны кок на судне Кука...
Была памылка, вось пра што маўчыць навука
Хацелі - кока, а зьелі - Кука!

Амаль бяз хцівасьці ці трука.
Зайшлі бяз груку, амаль бяз гуку,
Ужылі ў дзеяньне дручок з бамбука
Лясь! проста ў цемя - і няма Куку!

Ды ёсьць, яшчэ другое меркаваньне,
Што Кука з’елі дзеля шанаваньня.
Што нацкаваў усіх шаман - хітрун і зьлюка:
"Ату, хлапцы, [крычаў, сказаў] хапайце Кука!

Спажые хто яго бяз солі йі цыбулі,
Той стане дужым, сьмелым, добрым - кшталту Кука!"
Яны за камянямі рукі працягнулі -
Адзін зь іх кінуў, - і няма Кука!

А дзікуны цяпер заломваюць рукі,
Ламаюць дзідзы, ламаюць лукі,
Спалілі й пакідалі дручкі з бамбука -
У роспачы яны, што зьелі Кука.