Між аплаўленых сьвечак і мірных зарніц, Між ваенных трафеяў, малітваў і строф, Дзеці кніжнага веку, мы ў межах паліц Паміралі ад першых сваіх катастроф. Крылы век падарыў, ды Спыняў на ляту: Нашы бойкі і крыўды - Кату па пяту. Нам адзежы латалі У час мацяркі, Мы ж тамамі глыталі П’янкія радкі. Ліплі нам валасы на спацелыя лбы І смактала пад лыжачкай млосна ад фраз, І зьвінела ў вушах, калі пах барацьбы З пажаўцелых старонак сыходзіў на нас. Паспрабуй зразумець І адрозьні, дзіця, Пераможную медзь - Ад паразы выцьця. Тайну слова “загад”, Памяць межаў крывых, Сэнс атакі й накат Калясьніц баявых. А ў ваенных катлах старажытных часоў Столькі праўды карыснай і смачнай хлусьні! Ролю здраднікаў, катаў, забойцаў, хлусоў Нашы ворагі мелі ў дзіцячай гульні. Мы злачынца сьлядам Не давалі астыць, Найцудоўнейшых дам Прысягалі любіць, - Бо сяброў задзіночыў, Даў сэнс барацьбе, Хто героем станоўчым Прызначыў сябе. Толькі нельга ў дзяцінства зусім уцячы: Для забаваў - хвіліны, для болю - вякі... Як памерлыя моцна трымаюць мячы, Паспрабуй пераняць у халоднай рукі! Яшчэ цёплы булат У далоні вазьмі І даведайся ў лат, Хто ты ёсьць між людзьмі, - Баязьлівец слабы Ці з душой ваяроў, Пакаштуй барацьбы: Ці сапраўдная кроў? А калі рухне побач найлепшы дружбак, Ты над першаю стратай завый у журбе, Бо застаўся бяз скуры і дыхаць ніяк Ад таго, што забілі яго - не цябе! Смак пазнаецца здрад І таемных вячэр, Сьмех ашчэраных крат І нябыту ашчэр!.. Прагна знакі бяды Сочаць злосьць і мана, І за сьпінай заўжды - Груганы і труна! Хто бацькоўскім мячом пракладаў праўдзе шлях, Хто салёныя сьлёзы на вус наматаў, Паспытаў што па чым у дарослых баях, - Той патрэбныя кнігі ў дзяцінстве чытаў! Хто дзічыны на ловах Ня еў на вяку, Быў адважным на словах, Ды вечна ўбаку, Хто ня здолеў пайсьці Ў бітву з катам ліхім, - Той застаўся ў жыцьці Ні пры чым, ні пры кім!
© Андрэй Хадановіч. Пераклад, ?