Я не люблю фатальнага зыходу, Ніколі ад жыцця не прыстаю. Ды я любую не люблю нагоду, Калі вясёлых песень не пяю. Я не люблю халоднага цынізму, Ў захопленасць не веру, а тым больш, Калі чужынец праз плячо у ліст мой Заглядвае, вярэдзячы мой боль. Я не люблю, калі - напалавіну, Калі размову спыніць панікёр. Я не люблю, калі страляюць ў спіну, Таксама супраць, калі стрэл ва ўпор. Я ненавіджу багну плётак-версій, Сумненняў шалі, пашанот іглу, Калі бесперапынна - супраць шэрсці, Калі жалезам драпаюць па шклу. Я не люблю упэўненасці сытай, - Хай лепш без тармазоў і лоб у лоб. І прыкра мне, што гонар пазабыты, А ў гонары - махлярства і паклёп. Калі я бачу струшчанае крылле - Сціскае мае вусны немата: Я не люблю насілле і бяссілле, - Адно шкада распятага Хрыста. Я не люблю - у боязі раздумваць, Балюча мне, калі бязвінных б’юць. Я не люблю, што лезуць у душу мне, Тым больш - калі ў душу маю плююць. Я не люблю манежы і арэны: На іх мільён мяняюць па рублю. Няхай у хуткім часе перамены - Ніколі гэта я не палюблю!
© Георгій Ліхтаровіч. Пераклад, 2014
© Георгій Ліхтаровіч. Выкананне, 2018