Ўздоўж абрыву, па-над безданню, па самаму па краю Коней я сваіх нагайкаю сцябаю, паганяю... І паветра мне замала - вецер п’ю, туман глытаю, - Адчуваю з дзіўным шалам: прападаю, прападаю! Запавольце бег свой, коні - коні быстрыя, Хай над спінамі гонкая плець! Ды мне патрапіліся коні наравістыя - І дажыць не паспеў, мне дапець не паспець. Коней я напаю, я куплет дапяю - Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю. Згіну - снежнай парушынкай ураган змяце з далоні, І галопам санным следам - у сутонне спазаранку. Толькі вы на крок няспешны перайдзіце, мае коні, Шлях падоўжыце хоць трошку да апошняга прыстанку. Запавольце бег свой, коні - коні быстрыя, Не указчыкі вам кнут і плець! Ды мне патрапіліся коні наравістыя - І дажыць не паспеў, мне дапець не паспець. Коней я напаю, я куплет дапяю - Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю. Мы паспелі: к Богу ў госці ўсе трапляюць без спазнення, - Што ж анёлы там пяюць такімі злымі галасамі?! Ці званочак гэта змёрзлы ашалеў ад галашэння, Ці крычу я ўласным коням, каб не неслі хутка сані?! Запавольце бег свой, коні - коні быстрыя, Я малю вас, наўскач не ляцець! Ды мне патрапіліся коні наравістыя - Раз дажыць не паспеў, дык хоць песню дапець! Коней я напаю, я куплет дапяю - Хоць імгненне яшчэ на краі пастаю.
© Георгій Ліхтаровіч. Пераклад, 2010
© Барыс Вайханский. Выкананне, 2010