Хто прамовіў: «Згарэла датла, І ў Зямлю больш насенне не кінем»? Хто сказаў, што памерці магла? Не! Прыціхла часамі цяжкімі! Не забраць мацярынства ў Зямлі, Не адняць, як не вычарпаць мора, Хто паверыў, што можна спаліць? Не, Зямля пачарнела ад гора. Як разрэзы, траншэі ляглі, Дзе варонкамі цела ўзарана. І аголеным нервам Зямлі Незямная пакута, як рана. Але ж сцерпіць Зямля, і яе Не запісвай заўчасна ў калекі! Хто сказаў, што Зямля не пяе, Што маўкліваю стала навекі?! Не! Звініць, каб балючасць змяншаць Ран сваіх непаўторнаю нотай, Бо Зямля - гэта наша Душа, А Душу не стаптаць брудным ботам! Хто сказаў што памерла Зямля? Не! Прыціхла часамі цяжкімі...
© Ядвіга Доўнар. Пераклад, 2023