Слядоў каб не было, усюды падмялі...
Сварыцеся са мной, няслаўце, балабоньце:
Мой фініш - гарызонт, а стужка - край зямлі, -
Мне трэба першым быць на гарызонце!

З закладам не ўсе згадзіліся спяшыць
І рукі разбівалі неахвотна.
Умовамі было: каб ехаць - па шашы,
І толькі па шашы - беспаваротна.

Наматваю я мілі на кардан
І еду паралельна правадам, -
Ды толькі цень заўжды перад маторам
То чорны кот, то хтосьці ў нечым чорным.

Я знаю - мне ні раз у колы палкі ткнуць,
Здагадваюся, ў чым і як мяне падмануць.
Я знаю, дзе мой бег з ухмылкай перервуць
І дзе цераз дарогу трос нацягнуць.

Ды стрэлкі я таплю - на гэтых скарасцях
Пясчынка набывае сілу кулі, -
І я сціскаю руль да сутаргі ў кісцях, -
Паспець, пакуль балты не зацягнулі.

Наматваю я мілі на кардан
І еду вертыкальна правадам, -
Закручваюцца гайкі, - тэмп не скінуць! -
Бо там, дзе шыя, трос якраз падымуць.

І плавіцца асфальт, пратэктары кіпяць,
Пад лыжачкаю смокча блізкасцю развязкі.
Я з болем рву грудзьмі нацягнуты канат, -
Жывы - здыміце чорныя павязкі!

Прымусіў хто мяне на жорсткі той заклад -
Той неахайны ў спрэчках і разліках.
Азарт мяне п'яніць, але ці буду рад,
Я тармажу на паваротах-стыках.

Наматваю я мілі на кардан -
На злосць канатам, тросам, правадам, -
Прайграў хто - ўгаварыце, ўрэзоньце,
Калі з'яўлюся я на гарызонце!

Мой фініш - гарызонт - далёкі, як званок,
Я стужку не парваў, але пакончыў з тросам, -
Канат не перасек мой шыйны пазванок,
Але з кустоў страляюць па калёсах.

Мяне сюды на гонку не рублі звялі, -
Мяне прасілі : "Міг не праваронь ты -
Спазнай, ці ёсць мяжа - там, на краі зямлі,
Ці можна там рассунуць гарызонты?"

Наматваю я мілі на кардан
І кулю уляпіць сабе не дам. -
А тармазы адказваюць, - без кода! -
Я гарызонт пералятаю сходу!