Հարթավայր չէ սա ձեզ համար, Այստեղ nւրիշ է ամեն բան.
Ձյունահյուսքեր են հաջորդում անվերջ իրար,
Ու ոռնում են Քարահոսքեր ահեղաձայն։
Կարելի է մի քիչ շեղվել Եվ զառիթափը շրջանցել,
Բայց մեզ դժվար ուղիներն են հրապnւրnւմ -
Վտանգով լի՝ Ինչպես ռազմի արահետներ։

Ով որ այստեղ դեռ չի եղել, Ով ռիսկի չի գնացել,
Նա ինքն իրեն Դեռ չի փորձել՝
Թող ռր անգամ այնտեղ՝ ցածում Երկնից աստղեր է որսացել։
Ու որքան էլ քո երջանիկ կյանքում ջանաս,
Ներքևում դու չես վայելի
Տասներորդն իսկ մի այսպիսի Գեղեցկության ու հրաշքի։

Բոսոր վարդեր չկան այստեղ,
Չկան սգո ժապավեններ, Եվ նման չէ Հուշարձանի
Քարն այն, որ քեզ հանգիստ բերեց:
Ինչպես հրով հավերժական, Զմրուխտափայլ իր սառույցnվ
Շողշողում է զագաթը սեգ,
Որն այդպես էլ Չհասցրիր դու նվաճել։

Եվ թող ասեն, թող որ կրկնեն, Բայց, ո՛չ, այստեղ
Ոչ ոք երբեք զուր չի զոհվում. Եվ ավելի լավ չէ՞ այդպես,
Քան մրuելուց և կամ օղուց։
Ուրիշները կգան հետո, Անդnւլ ջանpի ու խիqախման փոխարկելnվ
Թեթև ու հեշտ կյանքը իրենց՝
՚Կանցնեն համառ՝ քո դեռ չանցած nւղիներով։

Պատեր են ձիգ ու բարձրադիր. Տե՛ս, չհորանջե՛ս։
Հաջողության վրա այստեղ հույս չդնես.
Ո՛չ քարերը, ո՛չ սառույցը լեռներամ հույս չեն ներշնչում։
Ապավինում ենք մենք միայն Բազուկներին մեր ամրապինդ,
ժայռին մեխված կեռիկներին ու ձեռքերին ընկերների,
Եվ աղոթում, որ պարանը Սի օր հանկարծ մեզ չդավի:

Աստիճաններ ենք լուռ փորում։ Ո՛ չ մի քայլ ետ։ Ու լարումից
Մեր ծնկներն են անվերջ դողում,
Իսկ սիրտը մեր պատրաստ է Դուրս թռչել՝ սուրալ դեպ գագաթ։
Ափիդ մեջ է աշխարհն արար։ Երջանիկ ես ու կարկամած։
Եվ մի փոքր նախանձում ես միայն նրանց,
Ում առջևում գագաթներ են դեռ աննվաճ։