Մեկն Ալլահին, Մոհամեդին, մեկն՝ Հիսnւսին ե հավատnւմ,
Մեկն, ի հեճուկս բոլորի, չի հավատում անգամ չարքին։
Ա՜յ թե կրոն են հնարել հնդիկները այդ իմաստուն.
Իբր ՝ ոտներս տնկելnվ ՝ չենք մեռնում դեռ մենք լիովին։

Թե ձգտում էր հոգիդ միշտ վեր -
Անnւրջներով դու կծնվես։
Բայց թե խոզի պես ես ապրել,
Խnզ կմնաս առաջվա պես.

Թող երբեմն էլ քեզ ծուռ նայեն, ոչի՛նչ, վարժվիր նախատինքի.
Հետո աշխարհ կգաս կրկին՝ խայթոցների վարժ ու սովոր։
Իսկ թև քո այս կյանքում արդեն տեսնես վերջը ախոյանիդ,
Հաջորդ կյանքում Տերն անպայման կընծայի մի փոխարինող:

Ապրիր հանգիuտ դու քեզ համար,
Դեռ խնդալու պատճառ ունես.
Մեկ էլ տեսար՝ հոգիդ մի օր
Ինչ-որ պետի մեջ բնակվեց:

 
 
 
 

 
 
 
 

Թող որ այսօր դռնապան ես, հետո՝ աշխղեկ դու կծնվես,
Իսկ դրանից քիչ-քիչ կաճես ու նախարար դեռ կդառնաս։
Բայց թե բութ ես կոճղի նման, բաոբաբի դու կփոխվես
Ու մինչև մահ՝ հազա՜ր տարի բաոբաբ էլ հենց կմնաս:

Անդուր բան է թութակ լինել
Կամ ինչ-nր օձ ոլոր-մոլոր.
Լա՞վ չէ արդյnք կյանքում լինել
Պարqապեu մարդ օրինավոր։

Այuպես, թէ ով ո՞վ է եղել, ի՚՞նչ է եղել, չենք իմանա,
Ցնորվել են qիտնականներն hnրմnններից nւ գեներից:
Գուցե թե այս զառամ կատnւն առաջ եղել, է uրիկա,
Իuկ ահա այս մարդն հաճելի եղել է շnւն հեq nւ բարի:

Ցատկnտnւմ եմ եu hրճվանքից,
Փnրձnւթյnւնները շրջանցnւմ:
Հարմար կրnն են հնարել
Հնդիկները այդ իմաuտnւն: