Ովքեր քառորդ դար մեծ են մեզանից,
Լավ գիտեն կյանքի մոտիկն ու հեռnւն.
Բախտ էր՝ տեսել են, ճաշակել, շնչել
Թե ծուխ ու քրտինք, թե՛ վերք ու արյուն։
 

Բեռնատար ու ցուրտ վաqոններն էին
Նրանց կառույց ու ճակատ հասցնում,
Իրենց ճանաչում ու qտնում էին
Հազար հոգսի մեջ, կենաց մարտերում:

Իսկ մենք՝ հիմա ճոխ Ճեպընթացներում -
Անհոq ճամփnրդներ անեկդոտ ցրող:
Սուր չենք մերկացրել գոնե մի մարտnւմ,
Ոչ մի հրակնատ չէնք փակել կրծքով։

Եվ այնnւհանդերձ, ավանդnւյթը կա,
Կա՛ն դեռ աննվաճ բարձունքներ բաqnւմ -
Ահա ինչnւ մեր ուսանողական
Շինջոկատներն են ամռան հետ ծնվում։
 

Ավազ՝ ծոցում մեր ու աչ քերի մեջ,
Մենք ընթանում ենք քամուն հակառակ,
Դիվնոգորսկի ժայռերում աեվերջ
Մեր մեջքը կոտրում ու կռում ենք կամք։

Իսկ թե պետք է՝ և ծալվում եռատակ ,
ճկվում ենք անդող, քանզի լավ գիտենք.
Հետո չեն ծալի մեզ, ուր էլ գնանք,
Հարթավայրում չեն կոտրի մեզ երբեք: