Ողջ ջղերով պրկվել՝ ելնում եմ ինքս ինձնից,
Սակայն ինչպես երեկ, այսօր նույնն է էլի - 
Շրջափակել են ինձ, շուրջկալել են նորից,
Հալածում են, քշում որսացանցը դեպի։

Գործում են թփուտից հրացաններն անդուլ - 
Որսորդները այնտեղ ստվերում են պահվում,
Ընկնում ձյունի վրա, գլուխկոնծի տալիս՝
Գայլերը կենդանի թիրախներ են դառնում։

Գայլաորս է գնամ։ Զարկում են գայլերին՝
Գորշ գիշատիչ ներին-մեծ ու վոքրին անմեղ։
Մեր շուրջ գոռում-գոչյուն, կաղկանձ է շների,
Արյուն է ձյան վրա ու ալ դրոշակներ։

Հավասար չէ մեq հետ խաղը որսկանների,
Բայց չի դողա, գիտենք, նրանց ձեռքը երբեք։
Առել սահմանի մեջ ալ դրոշակների՝
Խփում են մեզ նրանք հատու ու անվրեպ։

Գայլերը չէն կարոդ փախչել ավանդույթից,
Երևում է՝ մանկուց, մենք դեռ կույր լակոտներ,
Ծծել ենք կաթի հետ, ներծծել մայր գայլից՝
«Չի՛ կարելի կարմիր օղակից դարս ելնել».

Ու սպա՛նդ է ահա, զարկում են գայլերին՝
Գորշ գիշատիչներին, մեծ ա փոքրին անմեղ։
Մեր շուրջ գոռում-գոչյուն, կաղկանձ է շների,
Արյուն Է ձյան վրա ու ալ դրոշակներ:

Մեր ծնոտներն՝ ամուր, ու ոտքերը՝ շարժուն,
Ասա մեզ, առաջնո՛րդ, ուրեմն ինչու՞ ենք էլ
Մենք հալածյալ դեպի համազարկը սnւրում
Ու չենք փորձում մահվան օղակից դուրu պրծնել:

Գայլն այլ կերպ չի՛ կարող և պարտավոր էլ չէ,
Ահա իմ ժամանակն սպառվում է արդեն.
Նա, ում այս ժխnրում ես բաժին եմ րնկել,
Ժպտաց ու բարձրացրեց հրացանը մեկեն:

Գայլաորս է գնում։ Զարկում են գայլերին՝
Գորշ qիշատիչներին-մեծ ու փոքրին անմեղ:
Մեր շուրջ գոռում - գոչյուն, կաղկանձ է շների,
Արյուն է ձյան վրա ու ալ դրոշակներ:

Ես խենթ մի պոռթկումով դուրս պրծա օղակից -
Կյանքի ծարավն, այո՛, զորեղ է ավելի,
Ուրախ լսում էի արդեն իմ հետևից
Շփոթահար մարդկանց կանչերը կատաղի։

Ողջ ջղերով պրկվել՝ ելնում եմ ինքս ինձնից,
Բայց ուրի՛շ է այսօր, էլ երեկվա պես չի՛.
Երկար հալածեցին, շրջափակեցին ինձ,
Ոչինչ չընկավ, սակայն, ձեռքը որսկանների:

Գայլաորս Է գնում։ Զարկում են գայլերին՝
Գորշ գիշատիչներին՝ մեծ ու փոքրին անմեղ։
Մեր շուրջ գոռում-գոչյուն, կաղկանձ Է շների,
Արյուն Է ձյան վրա ու ալ դրոշակներ։