Մարինայիս
Այսփեղ դողում են եղևնիների թաթերր կախված
ՈԻ թռչուններն են ճռվոդnւմ երգnվ մի փագնասլահար
Ապրում ես անհայտ՝ վայլւի անտառում քn այս կախարդված,
Որփեղից գնալ, զիփեմ, ղժվար է անչափ քեգ համար։

Թող որ չորանա թխեսին. ինչպես շորր քամու փակ,
Թող եղրևանին ոդկույգ առ ոդկայq արփաuվի անձսւյէւ։
Մեկ է այսփեղից քեq պիփի փանեմ փունն այն կապուփակ՝
Այն ապարանքը, ուր սրինգներ են հնչում քնքշաձայն։

Քո կյանյյր ինչ-որ հմայանքներով, կամքով մի դժնի,
Ինձնից, աշխարհից փակվաձ I. ահա արղէն քանի՜ ղար.
ՈՒ մփածnւմ ես, թե այս կախարղված անփառից բացի,
Համայն աշխարհում մի այլ փեղ չկա առավել չքնադ։

Թող տերևների վրա չցnլա շաղը վաղորդյան,
Թող որ լուսինը խռով է երկնից այս մաոախլաթաց ։
Մեկ է, այստեղից քեq պիփի փանեմ պալափ մի լուuե՝
Դեպի ծով բացվող պափշգամբներով արևահայաց։

Արդյոք շաբաթվա ո՞ր օրը և ո՛ր ժամին դյութական,
Լnւռ, գqnւշավոր դու պիփի ելնես ինձ մոփ վերջապես,
Ե՞րբ իմ երջանիկ թևերի վրա քեգ պիտի տանեմ
Այնփեղ, ուր ո՛չ ոք, ո՛չ ոյ ոք երբևէ չի գփնի էլ մեզ:

Կփախցնեմ քեq, թե սրփովդ է դա, էլ ի՞նչ Է մնnւմ,
Դե հո իqnւ՛ր չէմ այսքան nւժ ու ջանք ես քամուն տվէլ:
Դե համաձայնի՛ր թոդ դրախփ գփնենք թևկուq քոդփիկում,
Թե հասցրել է պալափ ու ամրոց մեկը զրակէլ: