Ո՞վ ասաց. «Այրվել է հիմնովին,
էլ հողին զուր սերմեր պահ չտաք»:
Ո՞վ ասաց, թե մեռել է հողը։
Ո՛չ, քնել է նա առժամանակ.

Չե՛ս խլի հողից մայրությունը,
Ւնչպես ծովն անզոր ես դատարկել.
Ո՞վ ասաց, թե վառել են հողը:
Ո՛չ, այդ վշտից է նա սևակնել։

Խոր վերքեր են ռմբափոսերը,
Ու խրամատները՝ բաց ճաքեր։
О, հողի բաց ու մերկ ջղերը
Վերերկրային տանջանք են տեսել։

Բայց ամեն ինչի կդիմանա,
Չհաշվե՛ք դուք հողին խեղանդամ :
Ո՞վ ասաց, թե չի երգում հիմա,
Թե լռել է հողը հավիտյան։

Ո՛չ, զնգում է, զսպած հառաչը,
Նա անթիվ իր վերքերի միջով.
Ախր, այդ մեր հոգի՛ն է հողը,
Չե՛ս անի հոգին ոտնակոխ։

Ո՞վ ասաց, թե մեռյալ է հողը։
Ո՛չ, քնել է նա առժամանակ: