Ես խլացել եմ ափերի զարկից,
Երգչnւhինէրի ժպիտից հոգնել։
Ինչքա՞ն եմ տանջվել ջավի ոռնոցից.
Քանի՞ անգարի ասպարեզ հանել։

Իմ միջով մաղված, ցաված կրկնակի.
Ջինջ հնչյուններ են ձեր հոդան փարվել:
Կա՛ց։ Ահա և նա ընտրյալը իմ,
ՈՒմ համար ոչինչ եu տեմ խնայել։

Ինչքա՜ն են իմ մեջ ււեր շշնջացել.
Լռության մասին ուրախ գոռացել.
Սղոց նվագել՛ նյարդեր uղոցել.
Իսկ եււ հա ուժ եմ տվել՛ տարածեի

Ցածր տոներում նա կարծես այն չէ.
Իսկ բարձրում ձայնը դանա՛կ է սուհււ
նա դեո ցույց կտա, թե ինքը ով է.
Սակայն ինչ-որ րան ցույց կտամ և եu։

Հազիվ է երդում՛ պրկված, տանջալի,
Նա հոգնել է ոնց զինվորը կռվում։ ՝
ճկան իմ վզով ես ահա դեպի
Նրա քրտնափայլ երեսն եմ ձգվում։

Ինչքա՜ն են իմ մեջ սեր շշնջացել,
Լռության մասին ուրախ գռռացել,
Սղոց նվագել՛ նյարդեր սղոցել,
Իսկ ես հա՛ ուժ եմ տվել՛ տարածել։

Եվ սակայն հանկարծ. «Այս ի՜նչ ես երգում,
Մարդ աստծո, կանգ առ, դե, ուշքի՛ արի.
Մրգահյութ է սա. խառնուրդ մի ծորուն ՚
Դաhլիձ պահանջիր, որ նա շnւտ լոի...»

Չո՜ւր է ամեն ոան, հրաշք չհ լիսում,
ճոճվում, հսպիվ եմ ոտքի մնում եu.
Նա, իրրև ուպտսմ. կււկիծ է թքնում
Միկրոֆոնային իմ կnկորդից ներu.

Ւնձքա՜ն են իմ մհշ սեր շշնջացհլ,
Լռության մասին ուրախ գոոացել,
Սդnց նվադևլ՛ նյարդԵր uդnցէլ.
Ւuկ եu huւ nւժ եմ տվել տարածել

Ինչում ուqում եք, մևդադրևցևք ինձ,
Բայց չե՚ս կարnդ քեq դnւ hակաոակվել.
Մաuնաqիտությամր nւժեդսւցnւցիչ,
Եu տառսոqել, րայց սոսոն եմ բաqմացրել.

Տնքացի ձդաց բարձրախոսն ուժգին, -
Նա ձեռքով ամուր կոկորդս սեղմեց...
Գլիոստեցին ինձ, կյանքից զրկհցին.
ՈՒ իմ փոխարեն արիշն հայտնվեց։

Ւնձքա՜ն են իմ մհշ սեր շշնջացհլ,
Լռության մասին ուրախ գոոացել,
Սդnց նվադևլ՛ նյարդԵր uդnցէլ.
Ւuկ եu huւ nւժ եմ տվել տարածել

Այդ արիշն հլա կլինի nւ հեզ։
Նա ամրացված Է իմ պարանոցին։
Հաճախ են ուրիշ մեկով փոխում մեզ,
Որ չխանգաոենք ամեն փչոցի։

...Ս՚իաւփն Էինք պատյանում փակված
Ես, ամրաձոդն ու միկրոֆոնը այն, -
Նրանք ժպտալով պատմեցին, թե նա
Որքա՜ն ուրախ Է առանց ինձ հիմա: