Խրված են հավիտյան խորքում սկւ հուշերի
Դեպքեր, դեմքհր հււպար. ամանվեր բաqում.
Փորձիր հայացք ձգել ու նրա հատակում
Դեմքիդ աղոտ ցոլքն հսԿ 
կարդին չեււ նշմարի.

Տեսնել թե ի՜նձն է ճիշտ ու ի՞ նչը՛ կեդծ այնտեդ.
Կարոդ է լոկ շիտւսկ, արդար դատավորր
Չգու՛յշ եղիր, վդու՚յշ ղու անցյալի հանդեպ.
Չկոտրվի ևանկարծ կավե այդ սափորր.

 
 
 
 

Ոնանք սիրում են լուռ անցյալր քչփորել,
Սյուսներն հաջերի են տրվում լոկ ակամա.
ՈԻրիշները ոչինչ չեն ցանկանում հիշել.
Ոհ մնամ է. անցյալն, ինչպեււ դանձ հնամյա.
Որ երրևէ ոչ ոք չի զորելու պեդել։

Տարիների հոսքը խաոնել է անհայտում
ՈՒղեսլաքները բոլոր ճամփաների.
Շատ հեշտ է մոլորվել անցյալի խորքերում
ՈՒ չգտնել երթեք ուղին վերադարձի։

 
 
 
 

Բայց կա՛ց, մի՜ շտապիր մեղադրել իսկույն.
Ամեն ինչի համար մարդիկ ունեն պատճաո։
Ո՛չ թաքցնել, նրանք մոռանալ են ուզում.
Չէ՞ որ տարիների խորքում դեո անհամար
Մոռացված ու ժանգոտ ականներ են հանգչում

Անցյալի դաշտն, անկուշտ, լավ է միայն ւլգաստ,
Զգույշ եւ անսխալ փորփրել ու պեդել.
Որովհետև անմիտ, անհեթեթ բան Լ շատ
Ականապատ դաշտում անհոգության տրվել:

 
 
 
 

Սի ցնցում, ու իսկույն կվազի սլաքը,
Ւււկ մարդկանց ջդերը. գիտեք, պարանից չեն.
Կթնդա պայթյունը և կւհսշվի յւոսլը...
Ախ, եթե միշտ մարդիկ ժամանակին գտնեն
ՈՒ մինչ աղետն հանեն պայթուցիչներն ամեն.

Ննջում է անվրդով հոդը ծաղկունքի տակ,
Բայց երբ նրա գրկում ականներ են բացվում,
Հմուտ ճհոքերով նախ դուրս են բերում դրանք
Եվ մարդկանցից հեռու, ինչ-որ տեդ պայթեցնում: