Բանաստեղծ ընկերներիս
Ով ողբերգական վերջ գցսսփ նա է պոետ իսկական.
Իսկ թե սահմանված փարիքում- պարգ Է՝ առավե՚լ ևս։
Քսանվեցի մեկմեկը մահ գտավ զենքի հանդիման,
Մյուսը՝ «Անգլեփեր» հյուրանոցի իր համա|ւամ կախվեց։

Երեսnւնևրևք Հիսուuը ապրեց։ Պոեփ էր և նա՛.
«Սի՜ սպանանելլ-ասամ էր, - մևկ է, ինձնից չևս փախչի»:
Գամեցին սակայն ձեոքերր նրա, որ հանզիuփ մնա.
Որ էլ չqրի կյանքnւմ երբև1, nր քի՛չ նփածի։

Ես երեսունյոթ թվից սարւաում, սարսում եմ մեկեն.
Ահա հիմա Լլ ՝ ասես ցուրփ փչեւյ qերեqմանային.
Պnւշկինն այս թվի ներքո qnւշակևց ՚ մենամսարփը իր.
Իսկ Ս՜այակոփյկին ացւրճանակր արձւսկեց կրծքին։

Երեսունյոթի վրա չշտապենք, նենգում է Տերը.
Հարցը դրել Է նա մի անգամից ու կտրուկ՝ կամ... կամ...
Այս սահմանին և Ռեմրոն Լ լւնկել, նաև՝ Բայրոնր,
Իսկ մեր օրերում ինչ-որ անվարձանք ու հևշցւ ւյուրս պրծան։

Մենամարտերը հետաձգվեցին կամ չկայացան։
Երեսուներեք տարում խաչվեցին, բայց ոե մի թեթև։
Երեսունյոթում թարմ են շատերը ու առույգ, միայն
Քունքերի վրա հագիվ նշմարվոո եղյամ Է որել:

«Սարսափելի՝ է ինքնասպան լինեի... Տկա՛ր են հոգով...»
Համբերե՛ք, սակայն դուք աղմկարար խե|սանե՚ր անգեփ.
Բանաստեղծները քայլում են սուրսայր շեղբի վրայով
ՈՒ կտրատում են, արյունում իրենց հոգիները մերկ։

Թե քիչ երկար է բառն ու անսովոր, կճիռը մեկն Լ՝
Սեղմև| պոետին, կրճատեի և շոպւ դանակն է գործում...
Բայց երջանիկ է նա՝ արյունաքամ ցցին հայտնվել
Նրա համար, որ վտանգավոր են իրեն համարում...

Հավափացյալներ ինչ որ թվերի, ես խղճա մ եմ ձեգ.
Տառապում իգուր, լլկվում եք. ինչպես հարճեր հարեմի։
Կյանքի ժամկետը երկարաձգվել, վախվել է կարծես.
Հեւրաձգվե՚լ I գուց I. և վերջր բանաստեղծների։

Ձիգ պարանոցը, այո՛, լավ խայծ է կախաղանների,
Կարձքը՝ նետերի շացւ հարմար թիրախ։ Բայց մի՛ շտապեք.
Մեր նախորդները անմահացան ո՛չ ըստ այղ թվերի.
Այնպես որ, էլ գար դուք ապրողներին մի՛ շփապեցրեք։