Երեկ ու այսօր, անթիվ տարիներ, դարեր շարունակ
Ամենքն է| հողմ ու ցրտից մղվում են |այս ու ջերմության։
Ինչո՛ւ են,սակայն,դեպ հյուսիս թեւում թռչուններն այս խենթ.
Եթե հավքերին սահմանված է տաք հարավր միայն։

Ո՛չ վեհություն, ո՛չ փաոք է պետք նրանց։
Կթողնեն ահա սառցաշերտն հեռվում.
Ու որպես պարգեւ թռիչքի դիմաց՝
Կապրեն թոչնային փաք երջանկություն։

Ինչո՛ւ քnւն-դադար մենք չէինք գտնում, ինչո՞ւ կյանքն այն չէր։
Ի՛նչն է մեգ քշել դեպի ւպեբախ, դժվար այս ուղին։
Հյուսիսափայլի ճոխ բռնկումով դեռ չենք գմայվել.
Այն միշտ չր լինում, փայլերն ամենուր գին ունեն կարգին։

Անդորր։ ճայեր են՝ ինչպես կայծակներ։
Դատարկ ափով ենք կերակրում նրանց։
Բայց ի հատուցում, մեգ իբրեւ պարգեւ՝
Հնչյուն կտրվի լռության դիմաց։

Վաղուց մենք արդեն տեսնում ենք ճերմակ երագներ միայն,
Ս՝նացյա| բո|որ գուներանգները ջնջվել են ձյունով։
Կուրացրել է մեգ այս համատարած ճերմակն անսահման.
Կբուժվենք սակայն սեւորակ հոդի նեղլիկ մի շերտով:

Մեգ լռությունը ազատ կարձակի։
Մեր թուլությունը կանցնի՝ ոնց ստվեր։
Խուլ գիշերների դիմաց կփրվի
Բւեոաւհն մեծ օրր մեզ սոաաեւ։

Հյուսիս՝ հայս, հավատ եւ ագատաթյան, երկիր մի անավւ։
Ձյանն աոանց ցեիյի-ինչպես ձիգ մի կյանք՝ աոանց կեոծիյյի։
Ագուսվներլւ մեր ւպքերը կցւցրել չեն կարաւանա,
Քանգի երբեւէ ագոավի այս4ւեււ մենք չենք հանդիսյի։

Ովքեր չեն փրվել սին qnւշակաթյան.
Ու ձյան վրա չեն պաոկել հանգստի,
Նրանց, ի պարգեւ իրենց մենաթւան.
Որեւէ մեկը պիտի հանւփպի: