Դածան, դժնի մարտերով մեր գնդի հետ ես անցա՝
Սոդացի ու քայ|եցի գրեթ Լ կեսն աշխարհի.
Իսկ հետո՝ սան գնացքով, ի հատուցում վաստակիս,
Ինձ հեփ րերին. հասցրին եգերքո իմ հայրենի։

Բեոնսպւարով մի ծանր մինչև մեր տուն դւարաէւ ինձ.
Ահա շեմը հարագսպւ. ահա ճամփան ինձ ծանոթ։
Կանգնել էի, Կարկամել, իսկ ծոփւր մեր երդիկից
ՈՒրիշ ձևով էր ելնամ, սրտիս օցւար Էր ու խnրթ։

Պացտւհաններլւ կարծես վախով էին ինձ նայում,
Տանտիրուհին չտոնեց իմ վերադարձր րնավ.
Նա արցանքր աչքերին չնվաղեց իմ գրկում,
Զարկեց ձեոքերր իրար ու շտապով տուն մտավ։

ԵՎ շներր հաչեցին՝ շղթաներր պյւկելով։
Ոփք դրի ես կիսամութ նախասենյակը անձայն.
Օփար ինչ որ մի բանի դիպա՝ կայքի թեքվե|ով.
Եփ տարա դո ար լռին, ու ծնկներս թոպացան։

Այնտոո, սեդանի առաջ՝ ի՛մ տեդում, ի՛մ աթոոին,
Բազմել Էր նոր տան տերը անհյուրընկալ ու խոժոո.
վերնաշապիկս հագին, տանտիրուհին իր կողքին
Ահա ինչու շունը ինձ ընդունեց խուլ կլանչով:

Նշանակում է՝ երբ ես, կրակի տակ, ծխի մեջ,
Վագում էի հևասպառ՝ վայրկյան իսկ չժպտալով.
Տեղաշարժում էր այստեղ, փոփոխում 1.ր նա անվերջ,
Եղած - չեղածը իմ տան դասավորում իր ձևով։ ՚

Մենք հովանու փակ Լինք պատերազմի ասփծու,
Տ ՚տրեցւանին թիկունքիս հսկում էր միշտ կյանքը մեր։
Բայց ինձ այսպես՝ հեփ-ից հասավ վերքր մահացnւ
ՈՒ սրպփս մեջ մխրճվեց ղավի թույնով կարեվեր։

Սփիպեսի ինքս ինձ՝ զոփկափեղից խոնարհվել
ՈՒ օգնության կոչեցի ողջ պաշարր իմ կամքի.
«Ներեցե՛ք ինձ. լմւկերներ. որ ճամվւան իմ մո|որել.
Եկել այսպես՝ սխալմամբ, հայզւնվել եմ ձեր շեմքին։

Սե՛ր ձեգ, բախփ ու միություն, աղ ու հաց ձեր սեղանին,
Թող որ Տիրոջ աչքը միշւր սիրով նայի ղւանր ձևր»:
Իսկ նա. իրրև պացւասխան. ականջն անգամ չշարժեց,
Ասես բան չէր պատահել՛ պիփի այդպե՜ս Լլ լիներ։

ճկվեց, ճոճվեց ներկաթափ հատակր իմ ոցւքի փակ,
Չշրխկացրի ղուռը, ինչպես այն հին օրերին:
Պատուհանները միայն բացվեցին, երբ ե|ա բակ,
ՈՒ մեղավոր-մեդավոբ ինձ հրաժեշտ տվեցին: