Ինչպես գրկում հարազատ ու ստնտու իրենց մոր,
Մայր ՝Լոլգայով բեռնաբարձ անթիվ նավեր ընթացան։
Սակայն նա չ^ջլւսւովեց, ձեվադեց ջրերով.
Իրե՚նե են նավ ու նավակ, ծանր չէ բեոը այնյշան։
Յած եմ սահում վոլգայով
ՈԻ սահանքները անցնում,
Աջակողմյան զառիթափ
Ափերին եմ ես հասնում։
Այնտեղ շամբուտն Է ճոճվում
ՈԻ լայնքով մեկ կոտրատվում.
Ափը աջից ծավալվում
ՈԻ ձախում վեր Է ձգվում։
Վոլգան երգեր Է լսել՛ «Դաթինաշկայրց» զորեղ,
Ծեծված Է նրա ջուրը գնդակներից թշնամու։
էււաոնվամ Էր մայր գետին մեր արյունը՛ հանց հեղեղ
ՈԻ դարչնագույն ծվանքով ափերի մոտ փրփրամ.
Ե՛վ ափերից ուղղաձիգ,
Ե՛վ ափերից խուսափուկ,
Ջրերի մեջ անալի
Աղի արցունք էր թափվում։
Սմբակների տակ ծեծված
Հողն էր լափս վիրավոր։
Բայց բուժել է վերքերն այդ
Դետը ալյսւց շոյանքով։
Ինչ-որ բան է պատահել ձեզ հետ, հին֊֊հին քաղաքներ.
Պարիսպներից վաղեմի, ամրոցներից հնամյա,
Ասես քաջերն ասքերի միանգամից ելել վեր
ՈՒ դեռ անթիվ, ամեհի հողից ելնում են հիմա։
Թաթերով ջուրը փոցխում,
Այստեղ նավերն են տքնում,
Անվերջ բեռներ են քաշում
Կասպից ծովից ու տնքում։
Քաշում ու ետ չեն նայում,
Եվ բարձրադիր ափերին
Հետո երկա՜ր տարածուն
Ափերն են դեռ հաջորդում:
|