Մի արգելոցում՛ ո՜ր մի-չեմ հիշում,
Ապրում էր մի այծ՛ երկար պոզերով։
Գայլերի հետ էր վաղուց րնակվամ,
Չեր սիրում սակայն խոսել ոռնալով։

Քաղցրիկ խոտեր էր ուտում, հաստանամ։
Թթու խոսք չուներ ոձ մեկի համար.
Նրանից օգուտ չէհն սպասում,
Բայց դե, վնաս էլ, ճ՛իշտն ասած, չկար։

Իր արոտում էր շրջnւմ լճափին, ՚
Չէր խաժի երբեք nւրիշի սահման,
Բայց նկատեցին համեստ այծիկին.
Քավության նոխազ ընտրեցին նրան։

Ասենք՛ խաոնակիչ Արջն ինչ - որ մեկին
Կոպտել է նորից խիստ արջավարի,
Իսկույն փնտրում են, գտնում են Այծին
ՈՒ լավ քոթակում՛ որտեղ պատահի։

Չէր դիմագրում գորշուկը բնավ,
ՈԻրախ, հպարտ էր միշտ ծեծը տանում։
Ինքը՝ Արջն ասաց. «Ի՛սկն հերոս է նա,
Մեր Այծով շա՜տ եմ ես հպարտանամ»:

О՞, նրա հանդեպ հոգատար էին.
Անտառում նույնիսկ սահմանվեց արգելք֊ -
էլ այսահետև քավության Այծին
Արգելոցից դուրս ^ք»ոդնել երթեք:

Իսկ նա ցատկոտում, խաղում իր համար,
Բայց գժության էր երբեմն էլ անամ -
Սր օր կապ գցեց մորուքը երկար,
այհոյեց գայլին՛ պահված թփերում։

Իսկ երբ հերթական թողությունն առավ, -
Էլի գայլերի խժոածի համար. -
Ւբր պատահմամբ արջի պես գոոաց,
Բայց այնժամ բանի տեղ դնող չեղավ։

Ս՛ինչ գազանները գզվռտվում էին,
Արգելոցում այն կարծիքն հաստատվեց,
Որ ամեն արջից, աղվեսից թանկ է.
Քավության ԱյծԸ՛ թանկագին ու մեծ։

Լսեց Այծն ու ճիշտ դարձավ այդպիսին.
«է՜յ դուք, - գոռում է, - տերեր անտառի,
Կառնեմ բաժինը ես ձեր գայլային,
Արտոնությունից կզրկեմ արջի։

Ցույց կտամ դեռ իմ մռութն իսկական.
Աջ ու ձախ ոնց որ պետք է կնախշեմ՛
Հերթով պոզերիս Զեզ կփաթաթեմ,
Ցեխը կկոխեմ, խայտառակ կանեմ։

Շատե՛րը ձեզնից դեռ հոդ կլափեն,
Ս՚եկ-մեկ կսատկեք դուք առանց ներման։
Ո՜Իմ ՚ մեղքը ներել-իմ գործն է արդեն.
Այդ ե՛ս եմ, ե՞ս եմ Այծը Քավության»:

Մի արգելոցում՛ ո՞ր մի-չեմ հիշում,
Այւ կերպ է Այծը հանդեսը վարում։
Դե, գայլավարի նա արդեն գիտեր,
Արջավարի է հիմա մռնչամ։

ՈԻլիկ-բալեքն էլ թևքերը քշտել՛
Գայլուկներին են բրդահան անում։
Ինձո՞ւ ամաչեն, երբ այծը արդեն
Առյուծի հետ է նստամ֊վերկեսոա։

Զգաց նա հանկարծ աժն իր պոզերի,
Լցվեց այծային վսեմ եռանդով.
Արջ ու աղվեսին, գայլի" ու վագրին
Քավության նոխազ դարձրեց հերթով: