Դեն շպրտելով ցուպն իմ հինավուրց,
ՈՒ երեսնիվայր ձյան մեջ փռվելով՝
Ելա ու մտա անվավոր մի խուց
Հետիոտնի իմ կյանքն ավարտելով։
Բախտի հետ խաղալ ես չէի ուզում,
Չէի պատրաստվում սպիրտ տապակել.
Մտադիր էի արագ իմ երթով
Պարզապես կյանքս մի քիլ երկարել։
Հագիս «բոթասեեր» առաջ անխոով
Տրորում էի ասֆալտ ու հատակ՛
Ամեն ծաղրանքի հանդեպ ապահով,
Չճանաչելով ոչ մի պարսավանք։
Բայց այլ մի կարգի դասվեցի հիմա,
Ընդհանուր «շուրջպար» ինձ ձեն ընդունի։
Քշում եմ, ու ծուռ հայացքներն ահա
Խեթում են, և՛ ինձ, ե՛ մեքենայիս։
Շփում, ձեռքսեղմում արագ մոռացվեց,
երես դարձրեց շրջապատս անդարձ.
Բայց այժմ լռին մերժումն ավարտվեց
ՈԻ սկիզբ առավ թշնամանքը բաց։
Ինձ գտա մի խորթ, օտար աշխարհում,
Մինչ երթևեկել կսովորեի։
Տեսուչները զուսպ ձեոքս էին սեղմում
Ոհ անդորրագիր տալիս տուգանքի։
Թանդ մի պայքարի մեջ հայտնվեցի.
Գիշերը եղավ գրոհն աոաջին,
ՈՒ իբրև նշան սպառնալիքի՛
Անտենան թելի պես կապ գցեցին:
Իսկ հետո արդեն թաքուն հայտնվում՛
Բիզ էհն խրում անվադողի մեջ։
Ռուբլիներով ես դիմադրում
ՈՒ կոփվում էի նոր մարտերի մեջ։
Մաթ գիշերներին հաճախ դարանում՛
Սպասում էի հակառակորդին,
Բայց նա չափազանց Լաւ1 էր լրտեսում,
էդպես էլ երբեք չ^ըՆկսւվ թակարդն իմ։
Եվ, ահա. ինչպես «լեզու» հանեցին
ՈՒ մթնում տարան կամուրջն առաջի։
Աոջևի կամուրջ. Մանրուք է չնչին։
Բայց առանց դրա, հետինն էլ պետք չի։
Ինձ՛ ղեկ ու կամուրջ, դող Էին ճարում,
Բայց ոչ գեղեցիկ աչքերիս համար։
ՈՒ եււ հասկացա, հսկան չի պարտվում,
Քանի կառքս կա, ետ պիտի գնալ։
Ե՛տ, հետիոտնի իմ կյանքը դեպի։
О, բացվի՜ր Սեզամ. ինձ ետ արձակիր։
Եա դեպի մետրո, անցում, գետնուղի։
Ետ ղեկը ձախ ու ոտքն արգելակին։
Դուրս կգամ վտշաց՛ կրկին ընտանի,
Ողջ կեղտն ու փոշին ես դարս կթքեմ։
Էլ մարդիկ Էնպես թանդ ինձ չեն ատի, ՚
Քանզի Էլ տակրս մեքենա չունեմ:
|