Երբ երգս, նվագս ես արդեն ավարտեմ,
Ի՞նչ կլինի վերջն իմ, դժվար է գnւշակել։
Մի բան, սակայն, հաստատ ու անկասկած գիտեմ՛
Մեռնելու ցանկություն չեմ ունենա ես դեռ:
Պատվո շղթային են ինձ նստեցրել ահա,
ՈՒ փառքի օդերից ոձ մեկն իմ բանը չէ...
էհհ՞յ ո՞վ է ոսկրոտ, չորուկ իր մատմերուվ
Համառորեն ծեծում դառը կաղնեփայտե։
Զայն չկա։ Բայց գիտեմ, որ այնտեղ նրանք են,
Ովքեր սարսափ չունեն շներից շղթայված, -
ՈՒ տեսնամ եմ ահա ցանկապատի վրա
Ծանոթ մանգաղն է կեռ ու ահազդու կախված։
...Կմաշեմ ի վերջո ես վզկապն արծաթե
ՈՒ ոսկե իմ շղթան անխնա կկոծեմ,
Կանցնեմ պատն ու թափով՛ սուր փշերի միջով,
Պատառոտված դեպի ամպրոպը կվազեմ:
|