Սիրում եմ քեզ այսօ՛ր, հիմա՛,
Եվ ո՛չ թաքուն-ցուցադրաբար։
Ո՛չ «առաջ» nւ ո՛չ էլ «հետո» չկիqվելnվ քո շողերում։
Հեկեկալով, թե խնդալով, Բայց սիրում եմ հիմա՛, այսօ՛ր.
Իսկ ապագայամ-չգիտեմ, իսկ անցյալամ-ես չե՛մ ոպում։՚

Երբ ասվում է՛ «Ես սիրել եմ» -
Գերեվմանրց էլ տխուր է,
Քնքշանքս ողջ գետնահարվում ու մարում է
իմ մեջ անթև, Թեև պոետը ասում էր.
- Ես ձեզ սիրել եմ... սերը դեռ...

Տարօրինակ է, բայց կսկիծ ու ցավ կա այդ ապառնիամ.
Արատավոր ինչ-ոո մի բան, կեղծված կնիք ու գրություն.
Հարմար սողանցք՛ պաշտոնաթալ հեռանալու,
Գավաթի մեշ մրուր տված անգույն մի թայն.
ՈՒ նաև՛ ապտակ ներկայիս, -
Կասկած, թե հիմա չեմ սիրում։

Սիրում եմ քեզ ա՛յժմ, հիմա՛,
ՈՒ չեմ պնդում, որ հավատաս։
Ի՛սկն իմ ժամն է աստեղային, երակներս ես չեմ կարի։
Թե հենց հիմա այս պահի մեջ, և թե ընթացքի մեջ նրա
Ես անցյալով չեմ ներշնչվում, չեմ շոյվում կանչով qալիքի։

Ծանծաղուտով, թե լողալով
Կգամ քեq մոտ-թեկnպ կախեն -
Կգամ անգամ շղթայակապ՛ կշռաքարեր իմ ոտներին.
Միայն թե դու Հսխաւվես, չպահանջես համառորեն.
Ոո «Սիրամ եմ» ասելnւց ետ, ավելացնեմ «և կսիրես»:

Դեն գցածի, թորշոմածի մասին են լոկ այդպես խոսում -
Եվ կարեկցանք կա դրանում, ներման մի ցույց՛
Ոնց արքայի հանդեպ՝ վաղուց շնորհազուրկ։
Կա անցածի համար զղջում ու ափսոսանք,
Մղումներից, սլացքից զարկ՛ սուտ մի ձգտում
ՈՒ «Սիրում եմ» խոսքի հանդեպ ինչ-որ կասկած:

Երազ եմ դիտում փարիզյան՛
ժամանակներով բազմակի.
Որտեղ այլ են բոլորովին ներկա, անցյալ ու ապառնի֊...
Անարգանքի սյունին եմ ես,
Մարտի մեջ եմ մի լեզվական։

Ախ, լեզվական տարբերության.
Սա վիճակ չէ, այլ կործանում։
Օայց կփնտրենք, ելք կգտնենք մենք միասին։
Սիրում եմ քեզ բարդ ժամանակների մեջ նաև֊ -
Նրա բոլո՞ր՛ հայտնի-անհայտ չափումնէ՚րում: