Ամեն ինչի համար ես չեմ լիազորվել.
Ւնչ-որ թան լոկ կպարզեմ ես իմ տողերում֊...
Ոևց որ հարկն է՝ մեղքի մեջ են ինձ արարել՛
Հարսանեկան խոլ գիշերվա կիրք ու տապում։
Այո, գետնից նոր կտրված, ես գիտեի՛
Որքան բարձր՛ դաժան ու բիրտ ենք մենք այնքան։
Եu անվարան գնամ էի թագը դեպի
ՈՒ ինձ պահում՛ վայել գահին արքայական։
Գիտեի, որ կլինի՛ ոնց ինքս եմ ուզում։
Կորստյան ցավն ու ափսոսանքն ինձ խորթ էին։
Ընկերներս հլու ինձ էին ծառայում,
Ինչպես իրենց հայրերն էին հլա թագին։
Ո՛չ, ես չէի չափուձևում ասածներն իմ,
Նետում էի անփաթորեն խոսքս քամուն։
Լսում էին ինձ՛ ճիշտ ինչպես պարագլխի,
Ազնվազարմ երեխեքն իմ շրջապատում։
Վախ անեին պարեկները միշտ մեզանից.
Դարը մեզնով հիվանդ էր՛ ոնց ջրծաղիկով։
Քնում գետնին, միսը կլլամ հենց շամփուրից,
Տանջում էի չար իմ ձիան խարազանով։
Ես գիտեի, որ ինձ մի օր կասեն. «Իշխի՛ր»:
Բախտն այգ գիրն էր վերուստ դաջել իմ ճակատին։
Հարբում էի ես ճոխ փոկ ու սանձերի մեջ
ՈՒ հանդուրժում բռնությանը՛ խոսք ու գրի։
Կարող էի ես բերանով ժպտալ միայն.
Իսկ դառն ու չար հայացքս միշտ պահել թաքուն.
Ինձ միմոսն էր դաստհարակել պալատական։
Մնռած է նա... «Խե՜ղճ իմ Յոտիկ, լույս քո հոգուն»:
Սակայն բաժին չընդունւեցի ես ո՛չ փառքի,
Ո՛չ պարգևի, շահույթի ու արտոնության.
Ես հուզվեցի հանկարծ բախտով մեռած աաժխ
Շրջանցում էր իմ ձին թուփն ու շիվը գարնան:
Ետ կանգնեցի որսորդական մոլությունից,
Ատեցի խիստ՛ քերծե, բարակ իմ շներին։
Մի կողմ էի իմ ձին քաշում խոցված որսից
ՈԻ մտրակում՛ ճարպիկ, ագահ որսկաններին։
Տեսնամ էի՛ օրը-օրին խաղերը մեր
Դառնում էին սանձարձակ ու բիրտ ավելի։
Հոսող ջրում լուռ ու թաքուն ամեն գիշեր
Ես ինձ օրվա խոզությունից մաքրում էի։
Աչքաօացվում՛ հիմարանո՞ւմ էի այսպես, ,
ՈՒ խարդավանքն ընտանեկան ալքից թողի։
Ինձ թե դարը, թե իր մարդիկ տհաճ էին,
Եվ խրվեցի գրքերի մեջ ես հիմնովին։
Իմ աղեղը-ագահ մի սարդ՛ մտքի ծարավ,
Չգամ, որսում էր ամեն բան՛ դադար, շարժում,
Բայց ի՜նչ օգուտ գիտությունից, մտքից անբավ,
Թե ամենուր նրանց հանդեպ կա բյուր հերքում։
Չունեմ մանկութ ընկերներիս կապող մի թել
Սուտ դարս եկավ հրաշք թելը Արիադնայի:
Գլուխ էի ջարդում՛ «Լինե՜լ, թե՞ չլինել».
ՈՒ կարկամում խնդրի դեմ այդ անլուծելի։
Բայց ծփամ է փորձանքների ծովն հավիտյան։
Ինչպես մաղին, նրան զարկում նետերը մեր,
Մենք կորզում ենք ինչ-որ չեղյալ մի պատասխան
Քմահաճ ու պաճուճապատ հարցին այդ մեր։
Խոq ձայներից ես որսացի կանչն իմ նախնյաց՝
Հայտնվելով խոիվ ցանցում կասկածների:
Խոհերիս բեռն ինձ քամում էր դեպի վերև.
Իսկ մարմնիս թևերը՞ ցած՞ դեպի շիրիմ:
Խարխալ նյութից անցնող օրերն ինձ ձուլեցին.
Հազիվ սառած այն սկսեց լուռ քայքայվել։
Բոլորի պես ես էլ արյան մեղք գործեցի
ՈԻ վրեժից անզոր եղա հրաժարվել։
Իսկ վերելքն իմ, մահից առաջ, կործանում է։
Ես, Օֆելյա, չեմ ընդանամ ոչ մի նեխում։
Սպանությամբ, սակայն, դարձա նրան արժան,
ՈՒմ հետ պիտի պառկեմ նույն ցուրտ, խոնավ հոդում:
Ես Համլետն եմ։ Ես վե՜ր էի բռնությունից։
Թքա՛ծ ունեմ թագի վրա ես դանիական։
Չէ՛. ես հանուն գահի չէի կոկորդ պատռում
ՈԻ սպանում ախոյանին իս անարժան։
Բայց ցնորք է ասես պոռթկումը հանճարեղ։
Երկունքի մեջ արդեն մահն է մեզ խեթ նայում:
Իսկ մենք դարձյալ տալիս խրթին պատասխաննեք
ՈԻ հարկավոր հարցն այդպես էլ դեռ չենք գտնում:
|