Երբ ջրերը աշխարհային hևդեոումի՚
Դանդաղորեն իրենց նախկին ափերն իջան։
Փրվտւրներից եփ նահանջող ջրահողմի
Սերն անջատվեց՝ դեպի ցամաք լողաց անձայն
ՈՒ օդի մեջ փարալուծվեց մի ժամկևփnվ,
Որ հավերժի շնչի ներքո տրվեց նրան։

ՈՒ խենթացան ինչ - որ մարզիկ իuկ նրանք կան֊ -
խարնnւրդր այդ ամբnդջ կրծքnվ լավ նէրu քաշnւմ.
Ո՚ չ պստգևի nւ ո՛չ պափժի են սպասում,
ԵՎ կարծեnլվ, թե հենց այնպես շնչում են լով,
Հանկարծ նույնքան անհանqիuփ մի շնչի փրվում՝
Դաշնակվnւմ են, նրա հևքին համաչափվում

Սակայն կյանքում qqացմումքին, ինչպես նավին.
Վիճակված՚ է երկար փրվել նավարկnւթյան. ՚
Մինչ հասկանաս ղու, ի վերջո, որ «սիրում եմ»-
Ասել Լ թե՝ շնչում եմ ես կամ՝ ապրում եմ։

ՈՒ կլինեն թափառումներ դեռ անհամար։
Մեծ է, անծիր՝ սիրո երկիրը սրբագան.
ՈՒ մինչ ընտրի ասպետներին իր նվիրյալ
Պիտի անվերջ նրանց տանի նոր վտրձւսթյան.
Պիտի ցրկի անդորրից ու քնից խադոադ,
Տա և ՚ թախիծ, և-կարոտ, և ցուրտ մենության։

Բայց ընթացքը այո խենթերի եփ չես շրջի,
Նրանք արդեն պատրաստ են շատ թանկ վճարել,
Իրենց ճամփին ամեն վտանգ արհամահրել,
Միայն թե թույւ չտան երբեք, որ խաթարվի
Կախարդական, նրբին թե|ն այն հրաշսպեդ,
Որ հյոավե| Է, անտես ձզվել նրանց միջև:

Սիրողներին դաշտն անկողին կսարքեմ ես,
Քան թե արթուն թոդ Ո|ւ նրանք այնդւեդ երգեն։
Ես շնչում եմ, ուրեմն և՛ ապրում եմ ես։
Սիրում եմ ես՝ այդ նույնն է թե՝ ես ապրում եմ։

Սակայն սիրուց հոզեվարած շատ շատերին
Ետ չես կանչի, որքան էլ որ ձայն դւաս նրանց...
Սին զրույցներ են լոկ շրջում նրանց մասին.
Սակայն հուշն այդ արյուն - ցավով է շաղախված...
Մոմեր վաոենք բորտ նրանց հիշատակին,
Որ ընկե( են անկարելի սիրուց խոցված...

Նրանց ձայներն իրար են հար միահյուսվում.
Հոգիները՝ շրջում բուրյան ծաղկունքի մեջ՝
Ամեն շնչով հավերժությունը ըմբոշխնում...
Հանդիպում են նրանք իրար՝ խու| հաոաչով.
Կամուրջների, գեպւանցների վրա խարխուլ,
Տիեզերքի ուղիներում խորհրդավոր...

Աբբեցնում էր ընդդւյալներին թովիչ քամին,
Ցած գ|որում, իդում կրկին քնից մահու,
Քւսնզի եթե սեր չի տեսել դեո քո հոգին,
ՈՒրեմե ո՛չ ապրել ու ո՛չ շնչել ես դու։