Ես համառորեն ձգտում եմ ներքև,
Շունչս կտրվում, ունկերս են պայթում.
Ի՜նչ եմ հատակին արդյոք կորցրել,
Ինչո՞վ ցամաքն ինձ չէր բավարարում։

Տnւն-տեղ ունեի ու սեղան հարմար,
Ե՛վ երգում էի այնտեղ, և՛ գոռում։
Լողում էի ես՛ թեկուզև դժվար,
Մակերևույթի վրա ինձ պահում։

Խամրում են, մարում առօրյա ճահճում
Երազանքներն ու տենչանքները մեր,
Իսկ ես մի արիշ աշխարհ եմ լողում
ՈԻ որքան խորը՛ անդարձ առավել։

Արտասովոր եմ շնչում՛ բերանով,
Թքա՛ծ, որ խորթ եմ դեռ միջավայրին։
Ահա սուզվում եմ առավել թափով՛
Հակառակվելով մեծ Արքիմեդին։

Կողմնորոշումս կորցրի կարծես,
Հիշեցի սակայն միֆ ու հեքիաթներ.
Մի նո՞ր աշխարհ եմ հայտնաբերում ես՛
Մաոջանսփւութերն անցնելով թեթև։

О՞, մարջանային հրաշք քաղաքներ...
Ձկնառատ, սակայն խաղաղ եք ու լուռ -
Համր է ջրային աշխարհը շքեղ,
Եվ գունագեղ է, և գաղտնախորհուրդ։ ՚

ՈԻ՞ր է խավարը այն հրեշավոր,
Որով մայրերն են մանկանց վախեցնում։
Լույսե՜ր են խայտում ահա շուրջբոլոր,
Թեև ջահ չկա, արե չի շողում։

Ինչ՝ հանճարեղ է ու գաղտնախորհոտդ -
Խելառաթյուն է, խենթ ճողփյուն ջրի։
Եվ փրկըվել է, պահվել անհայտում՛
Ինչ հալածվել է, մերժվել անհոգի։

Տա՛ Աստված՝ սուզվեմ, իջնեմ մինչև վերջ,
Չեմ թողնի դրանց զար այնտեղ մնալ։
եվ ես խրվում եմ նոր շերտերի մեջ,
Թեև դժվար է արդեն խորանալ։

Գանգիս մեջ՛ զնգոց գերեզմանային,
ճնշման տակ մեջքս ջարդվում է արդեն,
Ջուրն անվերջ տսրս է մղում ինձ ուժգին,
ՈԻ չի ընդանաս խորքն համառորեն։

Ես եռաժանին շպրտեցի դեն,
Բայց (ներող եղեք) քար եմ վերցնում.
Որպեսզի խորին շերտերին հասնեմ,
Վերջին սահմանին-էnւթյանը բուն։

Դանակն էլ պետք չէ-ես այն գցեցի,
Թշնամի չենք մենք, մարդի՜կ ենք այստեղ։
Անհեթե՛թ է, ոնց ոջիլն ափսեում,
Տխմա՛ր է նա, ով զինված է այսփեղ։

Ստորջրյա սանկ, քեզ մոտ եմ եկել,
Մոռանանք պաշտոն ու աստիճաններ։
Մենք ձկների ենք կրկին վերածվել,
Ակվալանգներն են խռիկները մեր:

Ո՛վ Նեպտուն-սազորդ հին ու հանճարեղ,
Ս՛ի պատասխան տար, հանգստացրո՞ւ ինձ.
- Ւնչո՞ւ Ենք մենք քեզ հրաժեշտ տվել
ՈՒ գերադասել ցամաքը ջրից։

Գրո՛ղը տանի, կասկած ու վարանք
Երկար են հոգիս անտես ակոսել.
ԱյԴ ինձո՞ւ, ինչպե՞ս մենք մարդիկ դառաևք,
Եվ ինչու՞ հետո սկսեցինք խոսել։

Ւնձո՜ւ, ապրելով չորս թաթի վրա.
Ելանք, շտկեցինք մեր մեջքը մի օր։
Ա՛յն բանի համար-աստված է վկա -
Որ ւլինվենք քարով ու մահակներով։

Մենք հաջողեցինք շատ բան իմանալ,
Կառափնարաններ ամենուր դնել.
Ե՛վ դավաճանել, է՛ կրակի տալ,
Մեր նմաններին ցցերի հանել:

Ահա թե ինչու, սուզվելով անվերջ, ՝
Գոռում եմ. - Փրկե՛ք հոգիները ձեր։
ՈՒ թե չհաջողվի ինձ հասնել մինչ վերջ,
Ցամաքից փախե՛ք դուք, բարեկամնե՛ր։

Ե՛տ, բայց ո՛չ դեպի փորձանք ու ցավեր,
Ե՚տ-խո՜րն ավելի, բայց ո՛չ գերեզման,
Ե՚տ-դեպի ջուրը՛ ապաստանը մեր,
Ե՛տ-մեր արգանդը սոփբ ու նախնական:

Զգալով իմ մեջ իր հին ցեղակցին՝
Տրեաանգն ահա ասս է ցնցում,
Եվ ես թքում եմ շեչափոդրակը,
Թոքերս ազատ ջրի դեմ բացում...

Սեղմե՛ք կանոնիկ շարքերը դուք ձեր
ՈՒ ականջներդ լավ խցեք նորից։
Հեռացավ մեկը-մեծ մի փորձանք չէր։
Բայց կգա՛մ դեռ ձեր հոգա ետևից: