Նոր չէ բնավ հասկացությանը ծանրության՝
Այս մարդկության պատմության մեջ՝ դարեր ձգված.
Հիշո՛ւմ եք դոփ՛ ինչպես մի հույն այլ մի հույնի
Վեր բարձրացրեց ու ողջ ուժով շպրտեց ցած։
Սեղմում եմ ձոդը կոր՝ ես ոնց վիգը գոհի.
Ի՛նչ կշահեմ՝ սուլո՞ց, թե՞ ծափ ու օվացիա։
Գետնից ամբոդջ ուժով պոկում եմ Անթեյին
Ես հունական մարզիկի պես այն աժդահա։
Չունեմ բնավ ճկունության ևս մասցւանզի.
Կաշկանդված եմ. շարժումներիս մեջ ձիրք չկա։
Բեռնավորված ծանրաձոդր այս ահագին
Գործբնկերն Է ու մրացակիցն իմ մշտական։
Սի այսպիսի դժվարաշարժ ծանր գանգված
Թշնամաս Էլ ես երբեւէ չեմ ցանկանա։
Ու գործիքին եմ մոտենում ես խիստ հագված.
Բա որ հանկարծ վեր բարձրացնե| չկարենա՞մ։
Մենք երկուսս է| մետաղից ենք շինված ասես,
Միայն թե նա իրոք երկաթ է իսկական։
Մինչ պատվանդան այնքան երկար ընթացա ես,
Որ ոտքիս տակ անթիվ փոսեր առաջացան։
Չունեմ բնավ ճկունության ես մուսփանգի.
Կաշկանդված եմ. շարժումներիս մեջ ձրրգ չկա։
Բեռնավորված ծանրաձողը այս ահագին
Գործընկերն է ու մրացակիցն իմ մշփական:
Ցած է ընկած ախոյանն իմ. հոյակա՜պ է։
Բայց «վերցված է» - հնչում է դեռ բյուր անկերում։
Թե վերցված Լ, վատ չէ, բայց դե... անարդա՜ր է.
Ես՝ հաղթոոս, ներքեւամ եմ, նա՝ վերելում։
Նվաճումն այս պարտության է մի քիչ նման.
Իսկ հաղթության իմաստն այնքան պարզ է կարծես.
Ընդամենը պեփք է վերջում քո կատարման
Ծանրաձողը պացւվանդանին դա շւււրցւես։
Չանեմ բնավ ճկունություն ես մուսփանգի,
Կաշկանդված եմ. շարժումներիս մեջ ձիրգ չկա։
Բեռնավորված ծանրաձոդը այս ահագին
Գործընկերն է ու մրացակիցն իմ մշփական։
Վեր է մդվում նա պայքարում մի փանջալից,
Մկաններս է պափառոփում հեփո անձայն։
Իսկ խանդավառ հանդիսսպւեսն ամեն կոդմից
Գոռգոռում է «Հերիք է, ցաօ նեփիր դրան»:
Լարված, պրկան վերջին վարկյան մի հաղթական,
Ու երկաթե կուռքն իմ մեկեն ցած է ընկնում։
Սա մարգական համար էր մի սովորական,
Որ չար, կարճլիկ մի անուն է կրում. «Պոկում»:
|