Բախտով վերասցւ տրված է ինձ՝ ւՏիեյ. վերջնազիծ ի խաչ մինչեւ
Խգվելա չափ կռվել - վիճել, ինձ պեցւեպատ անվերջ qարկել.
Բացատըոել, ապացուցեի փրփուրը բերնիս՝ համոզել,
Որ, ոչ, ամենն այս դեո այն չէ, այնպիսին չէ ոչ մեկր դեռ։
Որ չարչիներն են մոամւել սխա|ներր Քրիստոսի,
Որ շիմտքարն հողի վրա ինչպես հարկն Լ հարմարված չի.
Թաթարների լծի ներքո երեք դար նույն կյանքն է էլի՝
Երեք հարյուր փարվա զրկանք, դարեր՝ ցավ ու պւառապանքի։
Բայց եւ Իվան Կալիփան էր թաթարների օրոք ապրում,
Եվ լոկ նա չէր, որ միայնակ հարյուր հոգու դեմ էր ելնամ։
Ահա բարի ցանկություններ, բանցւեր՝ իզուր ու ապարդյուն.
Պագաչովյան շարժում, արյուն, հետո՝ էլի թշվառություն։
Թոդ սկզբում, միանգամից եւ ոչ մի րան չհասկանան,
Խեղկատակի տեսքով նույնիսկ ես կկրկնեմ հագար անգամ։
Բայց ո՛չ թեման է պիտանի, ոչ էլ նյութնն է բանի նման
«Ունայաթյան անայնաթյանց եւ ընդունայն է ամեն բան»:

Միայն թե թասն իմ՝ վազքի մեջ ես դատարկել չեմ հասցնի.
Եթե անգամ փորձեմ թափեի մեկ է, եւ այդ չի հաջողվի։
Գուցե ցփնեմ իմ թշնամա անպատկառ ու բիրփ մռութի՛ն, -
Չեմ կոփրատվում ու չեմ խաբում չեմ կարոդ, չէ՛, չի՛ սփացվի:
Պտցւվոդ լերկ ու սայթաքուն գնդի վրա օրորվելով՝
Ես հազիվ եմ ոտքի մնում՝ ճկվելով ու կորսաւպով։
Իսկ ի՞նչ անեմ բաժակիս հեցւ, ջարդե՞մ գուցե։ Ո՚չ, չե՛մ ՝կարոդ։
Կհամբերեմ, մինչ հայտնվի ինձ արժանի փոխարինոո։
Կփոխանցեմ նրան, ու էլ չարժե բնավ այսցւեդ մնալ, -
Այս անթափանց խավարի մեջ, մշուշի մեջ՝ պոաոր ու մառ.
Ես բաժակս փալով նրան՝ կշտապեմ իսկույն հնոանաւ...
Կարո՞դ է նա արդյոք խմել - դա չեմ կարոդ էլ իմանալ:
Գնդից րնկած այլոց կողքին արածում եմ ահա մարզում
Ու չխմած իմ բաժհսկի մասին ծպփուն իսկ չեմ հանում։
Ոչ մեկին չեմ ասի ոչինչ, կպահեմ ոդջն իմ մեջ թաքուն։
Եթե ասեմ՝ ինձ հենց մարգում կփրորեն մի վարկյանամ։

Ձեր հոգսերն եմ քաշում, փդե՚րք. ես ձեո ու ոփ ընկած այսօր.
Գուցե մեկն իմ հիշափակին մո՞մ կվառի հեռու մի օր -
Ւմ բաց ու մերկ նյարդի համար, որով ճչում եմ ոդջ ուժով.
Եվ իմ ուրախ ոճի համար, կափակներ եմ անում որով։
Եթե անգամ ոսկենկար դիպակ, կերպաս են խոսփանամ
Կամ՝ սպաոնում ինձ աչքով տալ ու ձախողել - ես չեմ ոպամ։
Հոգնած ու թայլ նյարդի վրա ես ոնց պետքն է չեմ զրնգում.
Լավ է՝ իմը ես նորոգեմ՝ որպես մի լար ձիգ ու պրկուն։
Լավէ՝ վոնծեմ եւ ինձ համար հարբած շրջեմ ու թրեւեմ,
Ինչ գրոփէլ եմ ողջ գիշեր, խենթ մո|ուցքի մեջ փրորեմ։
Լավ է՝ նույնիսկ ես իմ երգի գւուխը մի |ավ ո|ոոեմ.
Քան, ոնց վաշին շողերի մեջ, անմիփ ճոճվեմ, փարուբերվեմ։

Թե փրված է, այնուհանդերձ, ինձ՝ բաժակս մինչ, վերջ քամէլ,
ԹԵ մեդեոիե իմ երգի հեփ կոպիցւ չէ ու շացւ չէ տարբեր,
եթե հանկարծ ինձ հաջողվի ինյ-որ մի բան ապացուցել,
Կգնամ ու կհայցւարարեմ՝ ունայնություն չէ՛ ողջր դեռ: